Waarom staken de leraren vandaag?

Vandaag en morgen staken de leerkrachten in het het basis- en speciaal onderwijs. Alwéér? Alweer ja, want ondanks tien verschillende landelijke en regionale acties is er nog steeds een hoop dat beter moet, vindt men. Het kabinet mag dan een flinke financiële injectie hebben toegezegd, de structurele problemen worden daar niet mee opgelost.

Dat zegt Meester Niels (lees ook ons eerdere interview met de leraar), die normaal in Amsterdam voor de klas staat, maar vandaag op de Dam zij aan zij staat met collega’s. 'Een beetje tam is het nog wel', vertelt hij. 'We werden net gesommeerd om op de trambanen te blijven lopen in verband met de doorstroming. Dan doet iedereen dat braaf. Dat is wel even iets anders dan hoe de boerenprotesten verlopen. Niemand is ook op de tractor gekomen vandaag.'

De opkomst is goed, hoewel Niels ook collega’s heeft die van de gelegenheid gebruikmaken om achterstallig nakijkwerk in te halen. 'Pijnlijk toch? Maar het zegt eigenlijk alles over de werkdruk die we ervaren.'

'Dat beetje extra geld dat ons nu beloofd is, daar schiet het onderwijs uiteindelijk weinig mee op. Het is een salarisverhoging: van harte welkom natuurlijk, maar niet waar het ons nu echt om gaat. De overheid zou structureel meer moeten gaan investeren in het basisonderwijs. Ik heb een vriend die op de kunstacademie werkt en die kan zonder problemen voor 12.000 euro apparatuur aanschaffen. Ik moet 27 euro aan knutselspullen verantwoorden aan de schooldirectie.'

Overkoepelend is het gevoel dat leerkrachten serieus genomen willen worden. Niels: 'Niet als noodzakelijk kwaad gezien worden, maar - samen met de zorg - als hoeksteen van de samenleving. Die waardering mis ik al jaren. Vanuit de media, vanuit de politiek. Shell krijgt voor weet ik het hoeveel miljard een belastingvoordeeltje, maar wij staan met z’n allen in ons hem.'

De reacties op de staking zijn verdeeld. Een blik op de sociale media laat zien dat er weliswaar begrip is, maar ook irritatie. Weer twee dagen waarop ouders iets met hun kinderen moeten. 'We moeten wel oppassen dat we de goodwill niet verliezen', zegt Niels. 'De maatschappij ontwrichten is niet de manier, daar moeten we voor waken. Net sprak de wethouder van onderwijs in Amsterdam ons toe, die staat wel aan onze kant geloof ik. Maar als Slob straks in Den Haag zegt dat-ie het wel goed vindt zo, dan moeten we half maart weer de straat op.'

Slob is Arie Slob, minister van Onderwijs, die vandaag verklaarde: 'Ik ben niet zo van het staken.' Maar aan de problematiek is amper te ontkomen. Vooral in de grote stad is de situatie nijpend. In het vorige week aan Slob overhandigde noodplan stond het voorstel om een vierdaagse lesweek voor Amsterdamse scholen in te voeren. 'Symptoombestrijding', vindt Niels. 'Maar ik snap waar het vandaan komt. We zitten op de school waar ik lesgeef nu ook krap. Het is voornamelijk een grotestadsprobleem: gewoon omdat er hier meer kinderen zijn. En dan is er ook nog de ontspoorde woningmarkt, waardoor huisvesting voor leerkrachten moeilijk is. Speciale woningen voor leerkrachten? Het zou een goede eerste stap zijn, maar ook hier is het onderliggende probleem natuurlijk iets anders, en veel groter.'

En nu? Dóór? Niels vindt van wel: “Het zit misschien niet zo in onze natuur, maar we moeten ons hard opstellen. Nu stoppen is te vroeg. We zijn realistisch hoor, we hoeven echt geen Porsche van de zaak - dan hadden we wel een ander beroep gekozen. Maar deze situatie móét anders. Voor de leerkrachten en voor de kinderen. En daarmee voor ons allemaal.'