Hoe is het om au pair te zijn in Amerika?

Net als drie andere jonge vrouwen vertrok Gohar (23), studente journalistiek, naar een gastgezin in Los Angeles voor  het programma Au pairs. Ze leerde er twee belangrijke lessen.

Waarom heb je je opgegeven voor Au pairs? 
Een vriendin had me erop gewezen via Facebook. Echt iets voor mij, dacht ze. Ik studeer journalistiek in Tilburg en ben veel bezig met camera’s en taal, dus ik hoopte lekker te kunnen vloggen in Los Angeles. Maar ik had niet verwacht dat au pair zijn zo hard werken is.

Was je al eens in Amerika geweest? 
Nee. Het was de eerste keer dat ik zo lang heb gevlogen en zo lang van huis ben geweest. Eenmaal in L.A. dacht ik wel even: waar ben ik aan begonnen? Ik werd op het vliegveld ontvangen door een Amerikaans tv-productieteam, dat mij voor een halve dag in een winkelcentrum dropte. Supergroot – ik keek om me heen alsof het Disneyland was. Ik probeerde een broodje te pinnen bij Subway, maar dat ging niet, omdat ik geen creditcard had. En ik wist niet wat me te wachten stond, hè. Ik wist alleen dat ik bij een gezin zou komen met vier kinderen, twee honden en een kat. Uiteindelijk bleek het een heel chaotisch huishouden te zijn. Daarom moest ik wachten in dat winkelcentrum: het productieteam probeerde een afspraak te maken met de vader en moeder.

Een voorbode want in een van de afleveringen zien we je verbaasd toekijken bij het ochtendritueel: alle gezinsleden staan afzonderlijk op, er is geen gezamenlijk ontbijt en de moeder vergeet haar kinderen lunch mee te geven naar school. Vormde die wanorde een groot verschil met je eigen jeugd?
Ik ben inderdaad met meer structuur grootgebracht. Als student ben ik er weliswaar aan gewend dat de dingen niet altijd soepel verlopen, alleen: hier waren kinderen bij betrokken. Dat was heftig. Die kleintjes gingen pas om tien of twaalf uur ’s avonds naar bed en stonden een kwartier voordat ze naar school moesten op. Dat zou in ieder gezin opmerkelijk zijn.
Deze mensen waren geknipt voor het programma – ze zijn niet voor niets gecast. Maar ik ben superveel van ze gaan houden.

Hoe zijn je drie maanden verlopen?  
Na een maand werd het te veel voor me. Ik had mijn best gedaan om iets voor het gezin te betekenen, maar ik moest voor mezelf kiezen en ben vertrokken.

Dus je bent naar een ander gastgezin gegaan?  
Uiteindelijk wel. De ouders hoopten dat ik structuur kon brengen, maar ja, ik ben ook maar een studente van 23.

De scène dringt zich op waarin de moeder je de regels van het gezin uitlegt, maar meteen toegeeft dat ze geheel nieuw zijn en hoopt dat jij ze kunt implementeren.   
Toen ik dat hoorde, dacht ik: wie ben ik dan helemaal? Geen familietherapeut. Toch wilde ik mijn best doen. Ik zag de ouders als werkgevers en paste me aan. Daar ben ik mezelf tegengekomen. Ik moest de hele dag werken en schoonmaken. De honden werden bijvoorbeeld nooit uitgelaten, waardoor ze gewoon in huis hun behoefte deden. In het begin durfde ik niet te vragen wanneer ik vrij had en of ik een sleutel van het huis mocht. Ik dacht niet aan mezelf. Pas later ging ik grenzen stellen. Dat ik van negen tot vijf wilde werken, dat ik in het weekend vrij wilde. Dat vonden ze goed. Alles bijelkaar was het was spannend en eng om te doen. Zo hebben alle au pairs uit het programma persoonlijke verhalen. De kijker leert onze kwetsbare kanten kennen.

Speelde godsdienst een rol in je besluit om te vertrekken? Het gezin is nogal religieus: de moeder zegt gebeden in de auto naar school en de kinderen mogen niet naar ‘homoseries’ op tv kijken.  
Dat speelde geen rol. Mijn ouders hebben mij ook behoorlijk christelijk opgevoed. Wel kreeg ik soms flashbacks naar mijn jeugd als ik zag hoe ze met hun veertienjarige dochter omgingen. Zij sprak bijna niet af met vrienden, mocht geen vriendje hebben, moest ieder weekend naar de kerk, ging naar Bijbelles, enzovoorts. Toch vormde de belangrijkste reden het feit dat ik de kinderen gewoon niet genoeg aandacht kon geven.

Hoe verliep het afscheid?  
Dramatisch. De ouders hadden die nacht ervoor ruzie gehad, waardoor ik maar twee uur had geslapen. Dat was voor mij de druppel geweest. Ik vertelde dat ik had besloten om weg te gaan. De moeder raakte in paniek, moest veel huilen. We hebben wel twee uur staan praten. Maar ze snapte mijn keuze.

En daarna? 
Het productieteam regelde voor mij een plek in een hostel, in Hollywood. Dat weekend ben ik superhard gaan feesten om stoom af te blazen. Daarna kwam ik bij mijn tweede gezin terecht, in een belachelijk groot huis in Malibu. Pal naast het strand, op een heuvel, met tien badkamers en een etage met een theater. Dat gezin was juist héél erg gestructureerd. Daar is ook van alles gebeurd, maar dat mag ik niet verklappen.

Wat heb je nog meer geleerd als au pair? 
Ik ben in Los Angeles op zoek gegaan naar mijn identiteit. Mijn ouders komen uit Armenië. Op school hield ik me aan de Nederlandse normen en waarden, thuis leefde ik volgens de Armeense cultuur. In Amerika realiseerde ik me dat ik niet honderd procent mezelf durfde te zijn, omdat mijn ouders mij op tv zouden zien. Bij hen heb ik me altijd gedragen naar het ideaalbeeld van het brave, Armeense meisje. Maar ik ben ook een mens met eigen ideeën, waar ik achter sta. Dat is mijn leerproces geweest.

Hoe reageerden je ouders op Au pairs? 
Ze hebben een aflevering gezien. Dat was niet makkelijk voor ze. Daarin ga ik op date en dat doet een meisje in de Armeense cultuur niet zomaar. Toch kan ik nu, negen maanden na de opnames, zeggen dat de band met mijn ouders verbeterd is. Dat had ik niet verwacht. Ik stel meer grenzen in mijn verhouding tot hen, en zij begrijpen dat ik in Nederland ben opgegroeid en wat dat betekent. Hopelijk kunnen anderen zich met mijn verhaal identificeren. Ik kom graag op voor jongeren die zichzelf willen zijn.

Au pairs, vanaf vanavond iedere dinsdag, NPO3, om 21:10