wij zijn voor
© Annemieke van der Togt
Ja, naar mijn tante. Ze is best oud en ziek en het is misschien de laatste keer dat we haar kunnen zien. We gaan met zijn vieren, met mijn moeder, mijn stiefvader en mijn zus. Een noodzakelijke reis, beslist.
Hoe was je zelf met geld vroeger?
Een ramp. Ik weet nog de eerste keer dat ik geld verdiende voor een film, voor Fissa. Ik kreeg er 10.000 euro voor. 17 was ik en het ging helemaal op aan kleren, jointjes, trakteren, in clubs komen. Of nou ja, niet helemaal: ik gaf 3000 euro aan mijn moeder. Met de rest van het geld speelde ik koning in de buurt.
Die week was iedereen mijn beste vriend.
Had je baantjes toen je jong was?
Ik heb een paar keer een taakstraf gehad, omdat ik te veel spijbelde omdat ik aan het filmen was. Ik moest een keer vakkenvullen bij Albert Heijn, emballage, met kratten bier. De tweede keer zei ik tegen de rechter dat ik niet nog een keer bij Albert Heijn wilde – ik was toen al een beetje bekend aan het worden en iedereen wilde met me op de foto. Toen gingen die rechters googlen en zagen dat ik inderdaad in films speelde. Dus bedachten ze dat ik in een bejaardentehuis moest.
Twee weken helpen bij demente bejaarden. Ik vond het hartstikke leuk en ik was ik er ook goed in: aan het einde van de twee weken boden ze me een baan aan. Ik heb het nog even overwogen.
Ik luisterde naar een podcast waarin je te gast bent bij Kaj Gorgels. Daar zeg je dat wanneer je moet kiezen tussen muziek en acteren, je voor muziek kiest. Als een van de reden noemde je geld. Is geld dan toch belangrijker dan je ooit dacht?
Het is niet de reden maar wel een reden. Wat ik jammer vind aan de Nederlandse film is dat er niet veel geld voor is. Tegelijkertijd volg ik altijd mijn hart en dat gaat uit naar arthouse films. Maar als ik straks kinderen heb, wil ik ook dat ze naar een goede school gaan. En ik wil een goed huis kunnen betalen. Ik wil niet dat ze missen wat ik heb gemist. Ik kreeg geen geld mee op schoolreisje vroeger en ik had geen kaas van de kaasboer op mijn brood, zoals mijn klasgenoten, maar van die plakken uit de fabriek.
Maar het is niet de enige reden hè, dat zei ik ook in die podcast.
Ik heb adhd en een film maken blijft voor mij een opgave: je staat met vijftig mensen op de set, het is druk er zijn prikkels en terwijl ik alweer bezig ben met mijn derde film, moet die waaraan ik een jaar geleden werkte nog uitkomen. Muziek is een ander verhaal: als ik een nummer bedenk, kan ik morgen naar de studio gaan en over twee weken komt het uit. Je werkt met een of twee mensen, het zijn korte lijnen. Toen ik begon met muziek, had ik nooit kunnen weten dat het zo zou ontploffen als met ‘Tigers’ is gebeurd, het is op mijn pad gekomen.
Is het afgelopen jaar rustiger geweest?
Integendeel. Het was mijn drukste jaar ooit. Van zeven dagen heb ik misschien een dag per week vrij. Ik ben bezig met dit programma, heb aan mijn album gewerkt. Ik heb Mocro maffia gedaan, fotoshoots, prijzen gewonnen en in ontvangst genomen. Interviews gegeven. Ik ben selectiever geworden in de films waar ik ja tegen zeg. Sommige rollen heb ik al gespeeld, ik wil niet in herhaling vallen.
Zit je nog op de toneelschool?
Ja, in het laatste jaar. Maar ik zit niet meer echt op school. Ik krijg privéles, anders gaat het niet. Je kunt niet met je klasgenoten een voorstelling maken en dan de helft van de tijd niet op komen dagen.
Wil je de school wel afmaken?
Ik doe het voor mijn moeder. Marokkaanse moeders scheppen graag op. Dan kan ze zeggen: mijn zoon heeft zijn hbo-diploma gehaald. Dat doe ik graag voor haar.
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
leuk Bilal ik doe mee ik wil echt wel de baas zijn o ja 501 is een hit super lied
groetjes Laeny
Ik wens Bilal alle goeds ,heb al eerder een interview van hem gelezen in AD
uitgeknipt en heb ik nog steeds ,als ik m zie op tv ofzo wordt ik vrolijk van zijn uitstraling weer een mooi talent waar we trots op kunnen zijn ,blijf bij jezelf goser
ga zo door vindt je een toppert
vriendelijke groet van een 50+ fan Rob J Reinders