Bilal Wahib presenteert Teenage Boss: hoe goed was hijzelf met geld?

In gesprek met acteur (en tv-presentator, vanaf deze week) Bilal Wahib over zijn bliksemcarrière, geld en die nietafgemaakte Toneelschool.

Een slechte dag, humeurig, boos op deze of gene, vlaag van somberte? Dan is er een medicijn: Bilal Wahib (Amsterdam, 1999) De meesten kennen hem als acteur. Hij speelt in Mocro maffia en stal de show in de speelse roadmovie De Libi, als een van de drie slungelige branieschoppers voor wie, zoals het echte pubers betaamt, het leven wel wat meer behelst dan het halen van een diploma. De film is deels gebaseerd op Wahibs eigen leven als jongen met Marokkaanse roots in Amsterdam.

Met het predikaat ‘jong en veelbelovend’ was hij vorig jaar ‘Shooting star’ op het filmfestival van Berlijn – een plek voorbehouden aan een generatie nieuwe acteurs die het gaat maken. Wahib heeft nog iets: een onweerstaanbare kracht om mensen voor zich in te nemen om wie hij is. Kijk naar de toespraak die hij hield toen hij vorig jaar een Gouden Kalf in ontvangst nam voor zijn rol in Paradise drifters. Willeke van Ammelrooy reikte hem uit, hortend en stotend stond ze daar: en het kalf voor Beste Mannelijke Bijrol gaat naar Bilal Waheb – ze had duidelijk geen idee. Maar nu weet ze het, voor altijd. Daar kwam hij op, als een wervelwind, zag en overwon. Met een speech waarin hij zijn familie bedankte en zijn vriendin, uiteraard. Maar ook zijn regisseur, Mees Peijnenburg. ‘Dankjewel dat ik mocht leren, van jou. Een heel goede regisseur geeft altijd iets mee dat je in je rugzak moet dragen. Voor jou moet ik een nieuwe rugzak kopen. Je weet het bro, I love you.’

Zijn expressieve handen zetten zijn enthousiaste woorden kracht bij. Hier stond iemand die als een zondagskind door het leven gaat. Niet omdat alles altijd op rolletjes is gegaan, maar omdat hij kiest dat goed is, goed voelt, goed doet. Niet alleen voor hemzelf, maar ook voor mensen om zich heen. Dat betekent ook dat hij misschien nooit de nieuwe ‘Pierre Bokma’ of liever ‘Hans Kesting’ (‘een fenomeen’) zal worden. Niet dat hij het talent niet heeft, maar er zijn andere dingen die leuk zijn, die zijn aandacht hebben, die hij ook wil en die aan hem trekken (vooral muziek, maar nu dus de presentatieklus bij het programma Teenageboss). Hij leeft zoals hij is: open, ontvankelijk, zonder dubbele agenda. En je kunt alleen maar hopen dat deze jeugdige branie blijvend is. Dat hij met de jaren en met succes, toch niet zal vallen voor, nou ja, bijvoorbeeld het grote geld (We knijpen dus even een oogje dicht bij die foto op zijn Instagramaccount waarop hij trots naast zijn eerste auto staat, een witte Range Rover ‘met dank aan’).

Bilal, goed dat we je nog even kunnen spreken. Je gaat morgen naar Marokko begrijp ik.

Ja, naar mijn tante. Ze is best oud en ziek en het is misschien de laatste keer dat we haar kunnen zien. We gaan met zijn vieren, met mijn moeder, mijn stiefvader en mijn zus. Een noodzakelijke reis, beslist.
Vorig jaar was je Shooting Star in Berlijn en in die hoedanigheid wekte je de interesse van verschillende internationale castingagents. Stond het presenteren van een tv-programma toen al op je lijst of heeft de pandemie andere dingen op je pad gebracht?
Ik ben iemand die het leuk vindt om steeds nieuwe dingen te doen. Dit kwam langs en het leek me interessant. Ik was ook even klaar met films maken en wilde iets anders.

Wat is Teenage boss voor programma? 
Het gaat over jongeren die een maand lang het geld van hun ouders beheren. Dus als een gezin rondkomt van 4000 euro per maand dan kom ik met een koffer met dat bedrag. We halen er dan weer eerst de helft uit, waarmee de vaste lasten betaald moeten worden, maar met de rest moeten ze dan rondkomen. Hun ouders moeten nu geld aan hun kinderen vragen en die bepalen of ze dat krijgen. De omgekeerde wereld dus. Het is serieus en grappig tegelijk. En ik ben hun mentor.

Hoe was je zelf met geld vroeger?
Een ramp. Ik weet nog de eerste keer dat ik geld verdiende voor een film, voor Fissa. Ik kreeg er 10.000 euro voor. 17 was ik en het ging helemaal op aan kleren, jointjes, trakteren, in clubs komen. Of nou ja, niet helemaal: ik gaf 3000 euro aan mijn moeder. Met de rest van het geld speelde ik koning in de buurt.

Die week was iedereen mijn beste vriend.
‘Ook al heb ik nul euro op zak, ik weet dat ik een miljoen waard ben,’ zei je een keer in de talkshow M. Waar komt dat positieve zelfvertrouwen vandaan? 
Ik weet niet. Ik ben met weinig geld opgegroeid en vond rijke mensen fascinerend. Waar ik woonde, in Amsterdam-West, waren niet veel mensen met veel geld, maar ik zat op school in de grachtengordel en ik had vriendjes die uit rijke gezinnen kwamen. Dan sliep ik bijvoorbeeld bij Jim. Hij woonde in een vijf etages tellend grachtenpand. Een etage was zijn rijk, vol speelgoed. De ouders van mijn klasgenoten waren advocaat, rechter of hadden een eigen bedrijf. Mijn moeder werkte in een kledingzaak en mijn vader was beveiliger. Maar mijn moeder geloofde onvoorwaardelijk in mij.

Had je baantjes toen je jong was? 
Ik heb een paar keer een taakstraf gehad, omdat ik te veel spijbelde omdat ik aan het filmen was. Ik moest een keer vakkenvullen bij Albert Heijn, emballage, met kratten bier. De tweede keer zei ik tegen de rechter dat ik niet nog een keer bij Albert Heijn wilde – ik was toen al een beetje bekend aan het worden en iedereen wilde met me op de foto. Toen gingen die rechters googlen en zagen dat ik inderdaad in films speelde. Dus bedachten ze dat ik in een bejaardentehuis moest.

Twee weken helpen bij demente bejaarden. Ik vond het hartstikke leuk en ik was ik er ook goed in: aan het einde van de twee weken boden ze me een baan aan. Ik heb het nog even overwogen.

Ik luisterde naar een podcast waarin je te gast bent bij Kaj Gorgels. Daar zeg je dat wanneer je moet kiezen tussen muziek en acteren, je voor muziek kiest. Als een van de reden noemde je geld. Is geld dan toch belangrijker dan je ooit dacht?
Het is niet de reden maar wel een reden. Wat ik jammer vind aan de Nederlandse film is dat er niet veel geld voor is. Tegelijkertijd volg ik altijd mijn hart en dat gaat uit naar arthouse films. Maar als ik straks kinderen heb, wil ik ook dat ze naar een goede school gaan. En ik wil een goed huis kunnen betalen. Ik wil niet dat ze missen wat ik heb gemist. Ik kreeg geen geld mee op schoolreisje vroeger en ik had geen kaas van de kaasboer op mijn brood, zoals mijn klasgenoten, maar van die plakken uit de fabriek.

Maar het is niet de enige reden hè, dat zei ik ook in die podcast.

Ik heb adhd en een film maken blijft voor mij een opgave: je staat met vijftig mensen op de set, het is druk er zijn prikkels en terwijl ik alweer bezig ben met mijn derde film, moet die waaraan ik een jaar geleden werkte nog uitkomen. Muziek is een ander verhaal: als ik een nummer bedenk, kan ik morgen naar de studio gaan en over twee weken komt het uit. Je werkt met een of twee mensen, het zijn korte lijnen. Toen ik begon met muziek, had ik nooit kunnen weten dat het zo zou ontploffen als met ‘Tigers’ is gebeurd, het is op mijn pad gekomen.

Is het afgelopen jaar rustiger geweest?
Integendeel. Het was mijn drukste jaar ooit. Van zeven dagen heb ik misschien een dag per week vrij. Ik ben bezig met dit programma, heb aan mijn album gewerkt. Ik heb Mocro maffia gedaan, fotoshoots, prijzen gewonnen en in ontvangst genomen. Interviews gegeven. Ik ben selectiever geworden in de films waar ik ja tegen zeg. Sommige rollen heb ik al gespeeld, ik wil niet in herhaling vallen.

Zit je nog op de toneelschool?
Ja, in het laatste jaar. Maar ik zit niet meer echt op school. Ik krijg privéles, anders gaat het niet. Je kunt niet met je klasgenoten een voorstelling maken en dan de helft van de tijd niet op komen dagen.

Wil je de school wel afmaken? 
Ik doe het voor mijn moeder. Marokkaanse moeders scheppen graag op. Dan kan ze zeggen: mijn zoon heeft zijn hbo-diploma gehaald. Dat doe ik graag voor haar.