Logo Zembla
Onafhankelijke onderzoeksjournalistiek

Ramon woont in een tent voor het stadhuis: “Ik blijf hier totdat ik een huis krijg”

06-11-2018
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
83 keer bekeken
  •  
Ramon 1
Ramon 2
Ramon Imamdi viert zijn 55ste verjaardag in een tent voor het stadhuis in Amsterdam. Daar woont hij al meer dan drie weken, omdat hij geen sociale huurwoning krijgt. Het afgelopen jaar sliep hij in een daklozenopvang, maar die sluit nu. “Ik heb geen drankprobleem, geen drugsverslaving en heb geen psychische stoornis. Toch word ik wel zo behandeld. Waar is mijn recht op een huis?”

Ramon Imamdi ontvangt zijn familie en vrienden in de hal van het stadhuis in Amsterdam. De hal is tot 23.30 uur open en het is er stukken warmer dan buiten in de tent. “Ik ben 55 jaar geworden, maar zie eruit als 75 omdat ik al vijftien dagen in de barre kou aan het protesteren ben, 24 uur per dag.”

Bekijk ons dossier over woningstress
Ramon woont al 44 jaar in Amsterdam. Nadat hij in scheiding ligt in 2002, een aantal hersen- en hartinfarcten krijgt en werkloos raakt, trekt Ramon Imamdi bij zijn moeder in. Ze woont in een huurwoning van woningcorporatie Rochdale in de Bijlmer.

Honderden euro’s minder
Zijn bijstandsuitkering wordt een paar honderd euro minder als hij bij zijn moeder gaat wonen, ook zij krijgt minder geld. Sinds 2015 geldt namelijk de ‘ kostendelersnorm ’ in de bijstand. Als meerdere volwassenen een woning delen, wordt de uitkering daarop aangepast. Hij krijgt uiteindelijk 666 euro per maand.

Continue zorg
In 2016 wordt zijn moeder bedlegerig. Ze is al slecht ter been, breekt haar rechterbovenarm door een val en belandt in een revalidatiecentrum. Eenmaal thuis gaat ze hard achteruit, krijgt waanbeelden en heeft continue zorg nodig.
Ramon rutte waar is mijn woning
Zijn moeder krijgt wat extra hulp van de thuiszorg, maar de grootste zorg ligt bij Ramon. Ze zouden in aanmerking kunnen komen voor een persoonsgebonden budget (pgb) om extra zorg in te huren. Maar zolang Ramon bij haar inwoont, zal ze geen volledige zorg krijgen. Bovendien is Ramon nog steeds hartpatiënt.

Ramon probeert vier maanden zijn moeder te verzorgen. Maar de zorg is dusdanig zwaar dat er voor hem niets anders op zit dan uit huis te gaan zodat ze wél de goede hulp krijgt.

Altijd prettig gewoond
Overal klopt hij aan, maar ondanks dat hij al 44 jaar in Amsterdam woont, is er geen sociale huurwoning voor hem. Hij staat nu ruim twee jaar ingeschreven. Waarom heeft hij zich nooit eerder ingeschreven bij de sociale huurwoning? “Als je een relatie hebt, ga je je toch niet inschrijven op Tinder, voor het geval dat? Ik heb daar nooit over nagedacht, want ik heb altijd prettig gewoond.”
"Waarom is de woningmarkt totaal overspannen?"
Via HVO-Querido, een daklozenopvang, krijgt hij een eigen kamer op de Havenstraat. Hij woont weer op zichzelf dus krijgt 947 euro per maand aan bijstandsuitkering. De kamer waarin hij terechtkomt is 11 vierkante meter, voor het bedrag van 465 euro - wel krijgt hij een woontoeslag van 20 procent.

Niet meer ingeschreven
In de tussentijd overlijdt zijn moeder in juni 2018. Haar huurwoning wordt teruggegeven aan de gemeente en vervolgens verhuurd voor een paar honderd euro meer. Ramon mag er niet meer wonen. Hij verloor zijn inschrijving op het moment dat hij de kamer op de Havenstraat accepteerde.
Ramon woont meer dan een jaar op de Havenstraat als de tijdelijke opvang dreigt te sluiten. Er wordt hem een andere optie aangeboden: een kamer delen met een wildvreemde in een opvang op de Tweede Boerhaavestraat. “Iedereen die van die opvang afkwam, vertelde hoe vies het daar was.”

HVO-Querido noemt de opvang op de Boerhaavestraat “sober, maar niet onhygiënisch”. Na de sluiting van de Havenstraat heeft de opvang hem aangeboden om bovenaan de wachtlijst voor een eenpersoonskamer te staan. Voor Ramon is wonen in een daklozenopvang geen optie meer.
Roos en Ramon
Tent voor Stopera
Op 15 oktober pakt Ramon zijn spullen, schrijft naar de gemeente waar hij voortaan zal slapen en zet een tent op voor de Stopera. Tot op heden heeft nog niemand van de gemeente zijn adres gecontroleerd.

Lees hier zijn brief aan de gemeente

Familieleden bieden hem een kamer aan, maar dat aanbod slaat Ramon af. “Dan schend ik hun privacy, ze denken niet aan de gevolgen. Ik ben een volwassen man en heb recht op een sociale huurwoning. Het is een fundamenteel recht.”

Barre kou
Verwachtte hij vorig jaar dat hij een jaar later zijn verjaardag in de hal van het stadhuis  zou vieren? “In m’n stoutste dromen niet. Lager vallen dan wonen in een cel waar je wordt afgeperst door instanties, kan niet, dacht ik. Uiteindelijk kan het wel: in een tentje, op een plein in de barre kou. Elke avond moet ik weer alle moed verzamelen om de tent in te gaan.”

Gedurende meerdere gesprekken die ZEMBLA met Ramon heeft, komen voorbijgangers vaak hun steun betuigen of steken hun duim goedkeurend op. Mensen van de politie, handhaving en de gemeente laten hem in zijn tent slapen – officieel is het verboden - en komen langs met koffie. “Gisteren kwam rond middernacht een meisje langs met haar dekbed. Ze kon niet slapen nadat ze mijn verhaal op de site van AT5 had gelezen. Daar krijg ik tranen van in m’n ogen.”
Slagroomtaart
Op zijn verjaardag krijgt hij een grote slagroomtaart van een zorginstelling die zijn actie steunt. Bovenop de taart zie je een foto van Ramon en zijn tent.
Ramon Imamdi taart
Wat gaat hij doen als het nog kouder wordt? “Moet ik opgeven? Ik blijf hier totdat ik een huis krijg. Of ik word weggedragen tussen 6 planken”, zegt Ramon.
De aankomende tijd volgen we Ramon Imamdi in zijn strijd naar een eigen woonruimte.

Meer over:

#woningstress
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Schrijf je in voor de Zembla-nieuwsbrief en blijf op de hoogte van onze onthullende journalistiek.