Interviews met patiënten bij de uitzending over Ciran

In de uitzending ‘Beter worden van ziek zijn’ komen vier patiënten aan het woord die ervaringen hebben met Ciran. Maar we spraken er meer. Lees hieronder nog drie verhalen van patiënten:

Marjan van Bergen

Marjan van Bergen werkte op een basisschool toen ze last kreeg van chronische pijn en vermoeidheid. Die werd zo erg dat ze zich ziek moest melden. De bedrijfsarts verwees haar naar Ciran, waar ze van de ene verbazing in de andere viel:

Ik had helemaal geen nekklachten
“Het begon al met het intakegesprek, dat duurde ongeveer tien minuten en verliep via Skype. Dat vond ik al raar, maar vreemder nog was dat ik mijn klachten moest aandikken. Zo kreeg ik de vraag of ik last had van zenuwachtigheid, maar dat had ik niet. Daarop werd me verteld dat ze me alleen konden helpen als ik ‘ja’ zou antwoorden. In de diagnose stond uiteindelijk met een ingewikkelde Latijnse term omschreven dat ik een syndroom met nekklachten had. Maar ik had helemaal geen nekklachten! Ik heb daar iets van gezegd maar ze konden het niet meer veranderen, want het ‘zat al in het systeem’. Uiteindelijk hebben ze een aantekening gemaakt in mijn dossier, dat was het enige wat ze konden doen.

Kwetsbare positie
Ook bij de sporttest die iedereen moet doen, gebeurde er iets raars. Ik bleek een te hoge bloeddruk te hebben dus moesten we even wachten, want zo’n test moet je niet doen met een te hoge bloeddruk. Een kwartier later zou de bloeddruk wel gezakt zijn, maar dat was niet zo. Toch lieten ze me de sporttest doen. Ik vond het vervelend, maar wat had ik moeten doen toen? Je zit in een kwetsbare positie en gaat er toch vanuit dat zij de kennis hebben je te helpen.

Halverwege de behandelperiode had ik een tussentijds gesprek met een begeleider. Ik moest invullen dat ik alweer voor een deel aan het werk kon, maar dat was niet zo. Ze drongen toen aan dat tóch in te vullen omdat het anders voor vervelende gevolgen zou zorgen, maar dat weigerde ik. Ik wilde niet liegen.

Algemene peptalk
Na de intake heb ik de revalidatiearts van het intakegesprek nog één keer gezien. Dat was in een groepssessie die meer op een algemene peptalk leek. Ik had individuele gesprekken verwacht, maar dit was vooral eenrichtingsverkeer. Ook daar heb ik wat van gezegd. Het werd me niet in dank afgenomen.

Bij de fysiotherapeuten had ik ook mijn twijfels. Ze waren volgens mij net afgestudeerd en nog onervaren. Ik werd nauwelijks begeleid. Zo moest ik naar meditatie-cd’s van drie kwartier luisteren. Dan gingen zij weg en lag ik alleen op een matje onder felle tl-verlichting die niet uit kon, want die was automatisch geregeld in het gebouw.

Ik wilde alleen maar beter worden
Uiteindelijk heb ik mijn bedrijfsarts verteld over mijn ervaringen. Hij schrok ervan en vroeg me of ik er werk van wilde maken. Dat heb ik niet gedaan: ik had de kracht helemaal niet er een kwestie van te maken. Ik was ziek en wilde alleen maar beter worden.

Bewust zo gediagnostiseerd
Dat is helaas niet gebeurd. Na de periode bij Ciran is een aandoening aan mijn zenuwen ontdekt. Ik ben nu honderd procent afgekeurd. Als Ciran beter werk had geleverd, was dat misschien wel eerder aan het licht gekomen. Maar dat past niet bij hun doel: binnen zoveel weken zorgen dat je weer aan de slag kunt. Ik denk dat ze me bewust zo hebben gediagnostiseerd. Als ze echt naar me hadden geluisterd en ze zich in me hadden verdiept, hadden ze waarschijnlijk geen geld aan me kunnen verdienen.”

Saskia Beukman

Saskia Beukman was verpleegkundige in de verslavingszorg en kampte al een jaar met het prikkelbare darm syndroom (PDS) en artrose toen de bedrijfsarts haar naar Ciran doorverwees. “In eerste instantie dacht ik: misschien leer ik bij Ciran omgaan met wat ik al jaren heb. Ik wilde zo graag mijn werk blijven doen."

Arts wist helemaal niet hoe het werkte
Wat me meteen al opviel was dat ik via e-mail heel veel vragenlijsten moest invullen. Daarna kreeg ik een intakegesprek met een revalidatiearts, een jonge man die ‘vervangend revalidatiearts’ was. Hij moest een zorgplan opstellen met zogenaamde SMART-doelen, maar hij wist helemaal niet hoe dat werkte, dus daar moest ik hem mee helpen.

'Wij krijgen jou wel weer op de rit'
Alles werd heel mooi gebracht. Ik kreeg dingen te horen als ‘Mensen hebben recht op hun pijn’, ‘We krijgen jou weer op de rit’ en ‘Binnen zestien weken werk je weer’. Het waren van die management-achtige uitspraken, maar ik dacht: baat het niet dan schaadt het niet.

Ongeveer drie weken
Ik wilde op mijn werk op een andere plek verder, waar de werktijden minder onregelmatig waren en ook daar konden ze bij helpen, zeiden ze. Maar alles bij elkaar ben ik er maar ongeveer drie weken geweest.

Een van de dingen die me niet bevielen, was dat we verplicht moesten sporten. Buiten nog wel. Ik heb niets tegen sporten, maar dat ging natuurlijk niet met mijn prikkelbare darm syndroom. Ik moest echt een toilet in de buurt hebben.

Ik denk dat het een geldkwestie was
De psychologische begeleiding vond ik op zich wel goed, maar ik liep al bij een psycholoog. Dat moest ik afkappen van Ciran, het zou problemen met declareren opleveren. Ik heb het toen nagevraagd bij mijn psycholoog en mijn zorgverzekeraar, maar die vonden het geen probleem als ik bij twee instanties verschillende therapie volgde. Ik denk dat het een geldkwestie was en dat Ciran meer aan mij zou verdienen als ik alle hulp daar zou ‘afnemen’.

Ik moest mijn pijn leren accepteren
Op een gegeven moment kreeg ik een conflict met een van de fysiotherapeuten van Ciran. Die zei dat mijn artrose geen gewrichtsslijtage was. Ik moest mijn pijn leren accepteren, zei hij. Alsof het tussen mijn oren zat. Maar ik had röntgenfoto’s van de stukjes bot die door mijn handen zwierven!

Klacht ingediend
Uiteindelijk heb ik daar een klacht over ingediend en hebben ze me ook in het gelijk gesteld. Ook de zorgverzekeraar heeft kritische vragen gesteld, maar wat daaruit is gekomen heb ik nooit meer gehoord.
Ik denk dat dit voor mensen met een burn-out misschien best goede hulp kan zijn: je oefent bijvoorbeeld ontspanningstechnieken, werkt aan je conditie en daar kun je best wat mee. Maar als je ziek bent en je hebt specifieke hulp nodig bij het vinden van een nieuwe werkplek, dan heb je een goede arts en een arbeidsdeskundige nodig. Dan schiet je hier niets mee op.”

Erwin Arts

Ook Erwin Arts werd door zijn bedrijfsarts naar Ciran doorverwezen. Hij werkte jaren als uitbeender bij een slagerij en als stratenmaker en kwam al vijf jaar bij een reumatoloog vanwege chronische pijn op zijn borst.

“Mijn eerste gesprek met de arts was niet live maar via een computerscherm. Ik vond dat raar, maar zo gaat dat overal, zeiden ze. Aan het einde van dat gesprek bleek dat ik in aanmerking kwam voor het traject. Dat klonk als goed nieuws. Ze zeiden dat ze me niet van mijn pijn af konden helpen, maar me er mee zouden leren omgaan.

Ze deden niet aan massages
Een van de dingen waar ik me aan stoorde was dat ik alle behandelingen die ik al volgde moest stoppen. Ik had aan de fysiotherapeut van Ciran gevraagd of hij me wilde masseren. Dat werkte namelijk goed bij mijn eigen fysiotherapeut waar ik al tien jaar kwam. Maar dat kon niet. Ze deden niet aan massages. Maar ik mocht ook niet meer naar mijn eigen fysio. Ik vond het belachelijk.

Het zou tussen mijn oren zitten
Ik moest een traject van zestien weken volgen, waarbij ik na acht weken weer op therapeutische basis twee uur per dag zou gaan werken. Het kwam erop neer dat ik een heleboel praatsessies had en veel moest sporten. Bij dat sporten werd ik op de mat gezet en dan lieten ze me achter. Dat was het. En bij het praten hebben ze me de hele tijd het gevoel gegeven dat het tussen mijn oren zat. Dat ik het op eigen krachten kon overwinnen. Dat deden ze ook bij anderen. Er is zelfs een keer een vrouw huilend weggelopen omdat ze dat zeiden, terwijl ze net foto’s van haar versleten rugwervels had laten zien.

De monniken in Huy
Op een gegeven moment moesten we naar de monniken in Huy. Dat was op zich wel mooi, ze legden uit hoe je in het nu kunt leven, maar vind je het gek dat die zo ontspannen en relaxed zijn? Zij hoeven niet hun hele leven in de bouw te werken met een kapot lijf, zoals ik. In hun situatie zou ik ook ‘zen’ worden.

Mij heeft het niets geholpen
Uiteindelijk is bij mij fibromyalgie, weke delen reuma, vastgesteld. En ik heb versleten schouders en heupen, dus ik kan niet meer werken. Ik ben van een volwassen sterke vent veranderd in een kasplantje. Bij Ciran was het doel me na zestien weken weer volledig aan het werk te hebben, maar dat was helemaal niet mogelijk. Als dat traject dan klaar is, zijn ze weer van me af. Dan moet ‘de baas’ het maar verder uitzoeken. Ik heb het idee dat het ze vooral te doen is om geld in het laatje te brengen. Die ruim 15.000 euro was makkelijk verdiend. En omdat de verzekering meebetaalde, was het voor mijn werkgever ook niet erg. Ze hebben iets van twintig vestigingen en vaak in grote dure panden. Zij worden er kennelijk wel beter van, maar mij heeft het niets geholpen.”