Zorg en hoop: Vijftig jaar Charles Darwin Foundation

Op 23 juli 2009 bestaat de Charles Darwin Foundation 50 jaar. Dat vieren we met een wetenschappelijk symposium dat medegefinancierd wordt door de Nederlandse ambassade in Ecuador. Voor zover ik weet, wonen er op Santa Cruz 5 Nederlanders.

Zondag was de inschrijving voor het congres op het centrum van de CDF. In de zaal waar de inschrijving plaatsvond was op zaterdag door mijn collega’s een expositie ingericht van het werk van “mijn” fotografiestudenten. Zaterdag was ik als fotograaf mee op een expeditie. Vier spechtvinken die als eitjes waren binnengekomen en nu groot genoeg waren om uit te vliegen hebben we op Los Gemelos, hun leefgebied, losgelaten. Ze deden het allemaal. Eerst even beduusd rondkijken en dan vliegen, hoog in de scalesiabomen.

Het Symposium is interdisciplinair en snijdt alle wetenschappelijke aspecten aan van de Galapagos van het marineleven tot aan de mensen en van Charles Darwins expeditie in 1835, via de expeditie van de Californian Academy of Science in 1905 naar het werk van de CDF. Alles passeert gedurende deze week de revue, het principe van evolutie, de monitoring van biodiversiteit en ecologische verandering, de opnamecapaciteit van het systeem, hoe je biodiversiteit en sociaal-economische ontwikkeling met elkaar verenigt en het herstel van ecosystemen. Het is een symposium van zorg en hoop.
Zorg vooral over de economische ontwikkeling en de daarmee gepaard gaande sociale en ecologische problemen. Hoop, omdat de ecologische herstelprogramma’s volop lopen en systematisch onderzoek steeds meer inzicht geeft in de mogelijkheden van herstel.

Het besluit van enkele ecologische wetenschappers om de CDF op te richten en voortaan onderzoek te doen op de eilanden en niet meer specimina weg te slepen van de eilanden en het onderzoek in Europa of Noord Amerika te doen, was een wijs besluit. Het heeft er mede toe bijgedragen dat de Galapagoseilanden nog altijd een bijzondere plek vormen waar we de evolutie in werking kunnen zien. Ik hoop dat we als wereldgemeenschap zo wijs zijn om het gedachtegoed van de Founding fathers van de CDF te respecteren en ook als toeristen ons steentje bij te dragen aan het behoud van de eilanden. Soms is het voldoende om de zender National Geographic aan te zetten en niet direct af te reizen naar het daar getoonde natuurgebied. Zolang westerse toeristen het nog altijd belangrijk vinden om al die bijzondere natuurgebieden – die veelal liggen in landen in ontwikkeling - in hun balboekje bij te kunnen schrijven, zo lang zal ook de exploitatie van die gebieden ecologische en sociale problemen met zich brengen.

Als westerse toerist zijn wij er bijvoorbeeld mede debet aan dat op de Galapagos een eenzijdige op het toerisme gerichte zeer kwetsbare economie ontstaat. Onze vraag creëert hier een eenzijdige arbeidsmarkt met “gastarbeiders” – mannen en vrouwen - die ver van hun gezin proberen geld te verdienen voor een betere toekomst voor hun kinderen. Een dip – bijvoorbeeld een kredietcrisis - in die eenzijdige arbeidsmarkt en de droom is voorbij, zonder sociaal vangnet. Niet alleen biodiversiteit is belangrijk, maar ook diversiteit in de economische wereld, zodat mensen niet afhankelijk worden van de grillen van het toerisme.