‘Zeehondenopvang hoort bij onze cultuur’_15_09_2014

Het aantal grijze zeehonden in Nederland groeit sneller dan verwacht. Uit onderzoek van Sophie Brasseur van onderzoeksinstituut IMARES blijkt dat dit vooral toe te schrijven is aan zeehonden die vanuit Engeland komen overzwemmen.

Na eeuwen van afwezigheid wordt in 1985 in Nederland pas weer de eerste grijze zeehond geboren. In de late Middeleeuwen waren ze hier verdwenen door de jacht. Alleen in Groot-Brittannië bleven kleine populaties bestaan. Als daar de jacht op zeehonden in 1914 wordt verboden herstelt de soort zich langzaam en verspreidt zich over het Noordzeegebied, onder andere naar de Waddenzee en Zeeland.

Inmiddels is de groei van de populatie in de Waddenzee (van eenjarige grijze zeehonden) voor ruim een derde deel toe te schrijven aan ‘toeristen’ die de Noordzee oversteken.

Zeehondenopvang
Gezien de gezonde groei van de populaties gewone en grijze zeehonden is er wetenschappelijk gezien geen noodzaak meer om zeehonden nog op te vangen. Denemarken is daarom al in de jaren tachtig gestopt met de opvang van zeehonden. In het wetenschappelijk overleg tussen Nederland, Duitsland en Denemarken wordt gepleit om de opvang tot een minimum te beperken.

Toch zijn er op dit moment plannen bij de directie van zeehondenopvang Pieterburen om nog een crèche te realiseren in het Zuid-Hollandse Westvoorne. Directeur Niek Kuizenga van Pieterburen denkt dat de meeste Nederlanders dat graag willen. ‘Dat zit in onze cultuur. Er zijn twee dieren in het dierenrijk waar mensen helemaal plat voor gaan en dat zijn de zeehond en de pandabeer.’