Youp van ’t Hek: Juffrouw Regenbogen_18_05_2012

De bejaarde juffrouw Regenbogen werd juffrouw genoemd omdat ze niet getrouwd was. In mijn jeugd was dat een verschil. Getrouwde dames waren mevrouw , ongetrouwde dames juffrouw . Juffrouw Regenbogen was onze buurvrouw. Ze woonde samen met haar broer, een stokdove, stevig aan de drank verslingerde vrijgezel. Reinier Regenbogen. Mooi excentriek stel en goede buren voor een lawaaiig gezin met acht kinderen als het onze.

Juffrouw Regenbogen had iets bijzonders. Ze voerde de vogels op een bijzondere manier. Iedere middag, zo om een uur of half vijf, dan deed ze de achterdeur open en tikte ze met de sleutel van diezelfde  achterdeur onder een bord. Op dat bord lagen stukjes oud brood. Als juffrouw Regenbogen onder dat bord tikte (ze deed dat heel hard en zeer gedecideerd) dan kwamen de vogels uit de buurt aangevlogen en die gingen dan met zijn allen in een boom in haar achtertuintje zitten. Ze strooide het brood op het gazonnetje, ging naar binnen en deed de deur dicht. De vogels - mussen, merels, spreeuwen, roodborstjes, koolmezen - stortten zich op het brood en in een vloek en een zucht was het verorberd. Als het op was gingen de vogels weg. Een prachtig beeld: die absoluut niet schuwe vogels die zo voorbeeldig in die boom gingen wachten. Elke middag. Een deel kwam al als ze de achterdeur open deed. Die hoefde ze niet eens naar zich toe te tikken.

Hoe dat ooit begonnen is dat tikken? Geen idee. Toen ik in het huis naast haar geboren werd woonde zij er al lang en tikte ze waarschijnlijk al. Dat moet dus toch ooit begonnen zijn: die eerste keer tikken. Die eerste keer dat ze dacht: ik waarschuw ze dat er brood ligt………hoe doe ik dat? Ik tik met de sleutel onder het bord!
Normaal vliegen vogels weg bij lawaai, schrikt het tikken ze af, maar deze vogels niet……
Ik mocht daar graag over nadenken: die eerste keer tikken………..dat je op het idee komt de vogels naar je toe te lokken met lawaai.

Sinds een klein jaar woon ik aan het Amsterdamse Vondelpark en heb ik op een prettige wijze last van vogels. Vroege vogels, die zo rond vieren ’s ochtends zin in de dag krijgen en vrolijk beginnen te fluiten. Ik vind dat lekker. Vooral omdat ik rond dat uur meestal nog wakker ben. Ik lees en schrijf ’s nachts. Zo gauw de vogels fluiten denk ik aan ooit, aan toen, de tijd dat ik jong was en me met vrienden door de nacht dronk, pratend over onze toekomst, onze levens, over schrijvers, componisten, artiesten, dichters, filosofen, maar vooral over onszelf. Wij waren de kern waar de wereld om draaide. Als de vogels gingen fluiten begon de wijn anders te smaken en trokken we op huis aan. Op naar onze rotzooikamers vol platen, kranten, boeken, vuile kleren, dagen afwas en gezonde eenzaamheid. En daar sliepen we uit. Tot diep, heel diep in de middag. Op de kantoren werd gewerkt, vaders verdienden hun geld, carrièremakers deden hun best om de wereld te redden of te verpesten en wij sliepen…….de vogels waren inmiddels stil.

Maar die vogels maken mij dus weemoedig, soms zelfs licht sentimenteel. Jongens waren we, maar aardige jongens…….de samenstelling van de vogels is wat anders: minder mussen en een behoorlijke club exotische halsbandparkieten……het is net de echte wereld.

Nu we al ver in het voorjaar zijn en ik bij het fluiten van de vogels merk dat ik afgeleid dus uitgewerkt ben wil ik nog wel eens naar beneden gaan voor een Volkskrant en een voorzichtige koffie. Graag gooi ik dan even de tuindeuren open. En wat doen de vogels? Ze vluchten. Schichtig schieten ze weg. Het park in. Hoog in de bomen. Ik kijk naar het groen en denk: juffrouw Regenbogen, hoe deed je dat? Wat was je geheim? Franciscus van Assisi sprak met de vogels! Maar dat is een legende. Een sprookje. Juffrouw Regenbogen heb ik met een ferm tikken de vogels zien lokken…..bij mij schieten ze weg……raar, heel raar!