Yolanda Folmer: “skop-skiet-en-donder” _24_06_2009

Als klein meisje vertelde ik mijn moeder dat als ik later groot was dat ik dan te paard boodschappen voor haar ging doen. Ik woonde in Zuid Afrika met een boerderij midden in de velden en de winkels kilometers verder. Ik zou dan als een soort roodkapje op pad gaan. Het scenario is gewijzigd; we wonen niet meer in Zuid Afrika en ook niet zo dichtbij elkaar dat ik te paard de boodschappen kan brengen. Ik kan wel paardrijden maar verwacht van mij geen Ankie van Grunsven kunsten. Als bioloog ligt de nadruk op het buiten in de natuur zijn. Rustig lopend met paard is het goed mogelijk om vogels en zelfs grotere zoogdieren dicht te benaderen zonder ze te verstoren.

Later als volwassene ben ik in Zuid Afrika safarigids geweest. Het is ronduit een overweldigende ervaring om ook te paard het groter wild op te zoeken. Kuddes zebra’s en gnoes grazen gewoon door terwijl je er rustig langsrijdt. Giraffen komen zelfs verbaasd kijken naar de, in hun ogen vreemd uitgedoste paarden, maar houden wel een voor hun veilige afstand in acht. Bij buffels, olifanten en natuurlijk bij de grotere roofdieren is het wel belangrijk gepaste afstand te houden.

Voordat ik als safarigids aan het werk ging had ik jarenlang geen paard meer gereden maar juist veel gefietst op een mountainbike. Nu lijken die bewegingen veel op elkaar maar ik heb ook ervaren dat er véél cruciale verschillen zijn! Op een mountainbike in ruig terrein ga je met je kont uit het zadel, met de voeten stevig in de pedalen en de handen goed aan het stuur. Te paard is dit precies andersom: als een paard gaat bokken laat je juist de teugels losser, met je kont stevig in het zadel en voeten losjes in de beugels.

Tijdens een safaritocht kreeg mijn paard had ruzie met een ander. Ze kwamen te dicht bij elkaar waardoor ik plots op een bokkend paard zat. Ik reageerde echter als een fietser in plaats van als een ruiter en vloog dus met een grote boog door de lucht, zoals in een ouderwetse westernfilm. In een stofwolk landde ik op de grond. De Zuid Afrikaans benaming voor een western film was erg toepasselijk: het leek een echte “skop, skiet en donder fliek”; het paard schopt, ik schiet door de lucht en het donderde nog lang na.