Izaäk van Melle: Kikkerdrilbemiddelingsvrouwtje

Het stond er toch echt. Na de derde poging snapte ik een beetje wat er stond, om mij vervolgens af te vragen van: wie verzint nu zoiets? Wat zat er achter? Dat bleek een dame met enige leeftijd en vijver te zijn. Haar groene hart ging vooral naar de groene kwaker. Haar begaanheid werd benadrukt door haar jaarlijkse georganiseerde “Kikkerdrilbemiddelingsreisjes”. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en vroeg of ik een keer mee mocht. Het vertrek vond plaats in Roosendaal en de eindbestemming was Groningen. De reis ging per NS. We hadden twee koelboxen bij ons met daarin fotokokertjes. In die kokertjes zat een kwakkie dril, goed voor ca. 5 a 6 kikkervisjes.

De eerste stop was in Breda. Het kikkerdril afhaalgezelschap was meteen te herkennen. Ze schoolden samen met emmers onder hun armen, soms zo groot dat het in de buurt van een speciekuip kwam. Ik vroeg mij af wat die mensen wel niet dachten. Dat we een wagon onder water hadden gezet of zo? In ieder geval was de overhandiging van het kleine fotokokertje bijna hilarisch te noemen. En zo werkten we alle grote stations af. ’s Hertogenbosch, Nijmegen, Arnhem… Onderweg werd de vrouw regelmatig gebeld met de vraag of we op tijd zouden komen. Dat leverde soms gesprekken op die voor de overige reizigers waarschijnlijk vreemd overkwam. Ik kon niet nalaten om wat olie op het vuur te gooien door te fluisteren dat we eigenlijk olifantensperma in de koelboxen vervoerden. De verbaasde gezichten veroorzaakte bij mij verkrampte kaken. Als dank voor het gezelschap kreeg ik die avond wel drie fotohulsjes mee. Deze donkere glibbers zouden later uitgroeien tot heuse concurrenten van buren’s haan. Regelmatig kijk ik nog naar de prachtig groene kwakers, die mij daarmee een blik gunnen in een ver prehistorisch verleden. En ik besef dat je het niet zo gek kunt bedenken of er valt wel wat van te leren.