Welkom goudjakhals!

Na de wolf is ook zijn ‘neefje’ bezig aan een verovering van Europa. De goudjakhals of de gewone jakhals, die oorspronkelijk voorkomt in Bulgarije, Griekenland en Turkije, rukt de laatste jaren in rap tempo op richting het noorden en het westen. Zelfs in Duitsland zijn al verschillende exemplaren gemeld. Nu ons land nog.

Niet iedereen is blij met de jakhals. In sommige landen wordt de nieuwkomer zelfs bestreden als ongewenste exoot. Arie Trouwborst, universitair hoofddocent milieurecht aan de Universiteit Tilburg leidt een onderzoeksproject over grote roofdieren en recht. Samen met twee roofdierbiologen schreef hij onlangs een groot artikel in het wetenschappelijk tijdschrift Biodiversity and Conservation, over de juridische status van de jakhals. Zijn conclusie: het is geen exoot dus uitroeien van de soort, zoals sommige landen in Europa willen, is uit den boze.

Trouwborst, die zichzelf 'roofdierjurist' noemt, heeft niet alleen de juridische status van de goudjakhals onderzocht. Ook het recht rond de wolf, de bruine beer, de veelvraat, de Iberische lynx en de eland heeft hij bestudeerd.

Jakhalzen zijn slanke, middelgrote hondachtigen met lange poten. Met hun goed ontwikkelde gehoor en reuk kunnen ze van ver voedsel vinden. Ze hebben een reputatie van aaseters, maar dat is volgens van der Meer onterecht. Ze jagen voornamelijk op kleine zoogdieren als konijnen en hazen. Ze eten zelfs vruchten en insecten. Tijdens het jagen kunnen ze samenwerken met andere jakhalzen, voornamelijk hun partners. Ze zijn voornamelijk actief in de schemering en in de nacht.

Er zijn drie soorten: de goudjakhals ( Canis aureus ), de zadeljakhals ( Canis mesomelas ) en de gestreepte jakhals ( Canis adustus ).