Walty is dood - Carla van Lingen

Walty is dood. Ik geloof het niet, maar het stond woensdag in de krant. Beeldend kunstenares Walty Dudok van Heel zal nooit meer bewegen, terwijl bewegen kenmerkend is voor haar werk. Van haar tekeningen, schilderijen en bronzen beelden spettert de dynamiek. Otters, vogels, dolfijnen of paarden, altijd wist ze het wezen van het dier te vatten door iedere beweging nauwgezet te bestuderen. Duikend met de waterdieren, of in gedachten meevliegen met de vogels legde ze iedere beweging fotografisch vast in haar geheugen. Toen Vroege Vogels lang geleden actie voerde voor de herintroductie van de otter schonk Walty twintig prachtige ottertekeningen die voor het goede doel verkocht zijn. Ik kocht er zelf eentje en die hangt op een favoriete plek in huis. Een vrolijke otter en het water spat van het papier.

Ik lees het doodsbericht voor de zoveelste keer en vraag me af hoe het komt dat iemand zó vertrouwd is, terwijl je haar maar zo weinig ontmoet hebt. De allereerste keer was in de bossen bij de Lage Vuursche waar ze woonde. We hadden het over de jacht. Is het schieten van een edelzwijn per jaar verwerpelijker dan het eten van een varken dat een ellendig leven en even ellendige dood heeft beleefd? Ook hield ze een vurig pleidooi voor de terugkeer van de das naar “haar” bos, desnoods wilde ze wel een handje helpen.

Haar wolfhond was altijd in de buurt. Ze had hem –ver voor de boeken van Martin Gaus- leren luisteren door de wolventaal tegen hem te spreken. Voor paardendressuur paste ze dezelfde regels toe: nooit met harde hand, altijd met overwicht en een grondige kennis van het karakter en de taal van het dier. Natuur was voor Walty een inspiratiebron en een vanzelfsprekende noodzaak waar je zuinig op moest zijn en uit mocht oogsten.

“Of ik een reebout wilde” , vroeg ze toen we afspraken bij de boswachterij van de Oostvaardersplassen. In een boom hing een doodgereden ree, gevonden op weg naar onze afspraak. Met een geroutineerd gebaar opende ze borst en buik, vilde het dier en sneed de bruikbare delen eruit. De honden deden zich te goed aan de resten. “Dit dier heeft niet voor niets geleefd. Eet er lekker van” zei ze . Zo was Walty. Ze is vijftig jaar geworden. Nu rust ze waar ze thuis hoort: in de bossen van de Lage Vuursche waar inmiddels ook haar dassen wonen.

Carla van Lingen , 17 april 2009