Vroege Vogels weblog: Samen spookvissen

Ook al ben ik een Vroege Vogel, ik blijf het toch altijd weer lastig vinden om zo vroeg uit de veren te moeten voor een opname. Dit keer was het zeven uur ’s morgens in de haven van Maassluis, waar Ben Stiefelhagen en Klaudie Bartelink van duikschool Get Wet ons opwachtten voor een schoonmaakactie op de Noordzee. Ik zeg ons, want ook mijn tv collega’s waren dit keer van de partij, met Andrea als interviewster en drie man voor beeld, geluid en regie. Als radiovrouw ben ik altijd weer verbaasd hoeveel er komt kijken bij het maken van een filmpje. Wat is radio dan simpel: een recorder, een microfoon en een koptelefoon, dat is alles wat ik nodig heb.

Ben en Klaudie nemen ons mee naar de Aboukir, een wrak uit de eerste wereldoorlog voor de kust van Scheveningen, om restanten van vistuig weg te halen. ‘Ghostfishing’ heet dat met een mooi woord: netten die zijn blijven hangen aan wrakken en eeuwig blijven doorvissen. Erg vervelend voor vissen en krabben bijvoorbeeld, die vast komen te zitten en een langzame dood sterven. Een paar keer per jaar gaan Ben en Klaudie er samen met vrijwillige duikers op uit om deze netten los te snijden en weg te halen.

Een bijzondere ervaring om de duikers aan het werk te zien en vooral om te zien wat er allemaal voor troep naar boven wordt gehaald. Zakken vol netten, lood en haakjes, maar ook een enkele nog levende krab die helemaal verstrikt zit in het vistuig. Voorzichtig en met veel geduld weet Ben de dieren los te snijden met een scherp mes. Daar sta ik natuurlijk met mijn neus (en microfoon) bovenop. Maar ook mijn tv collega’s willen niks missen van dit schouwspel! En zo blijkt de boot waar we opzitten ineens toch erg klein, want we verdringen elkaar bijna met apparatuur, camera’s, handen en voeten … allemaal voor de mooiste quote en het mooiste shot.

Ik ben met mijn interviews snel klaar (vind ik zelf), maar Andrea moet elk gesprek overdoen lijkt het wel. Of een deel daarvan, of er moet nog een vraag opnieuw gesteld worden want het licht klopte niet. Of  Klaudie had bij de eerste take wel handschoenen aan en bij de tweede take niet… of er moest weer een take gecontroleerd worden want misschien stond mijn radiomicrofoon er wel op.

Kortom, na een reuze gezellig en harmonieus dagje samenwerken met mijn tv collega’s wist ik het weer zeker: wat ben ik blij dat ik radiovrouw ben! Alhoewel.. al die mooie beelden van het wrak, de begroeiing en de vissen die straks in de tv uitzending te zien zijn, die heb ik natuurlijk niet. Ik moet het doen met geluid. Maar dat er in de radioreportage ook veel bijzonders te horen is, dat weet ik wel zeker.

Jeannette Parramore