Vogeltrekjournaal: de lepelaar

Sommige blijven in Europa, andere trekken ’s winters naar West-Afrika. Waar ze ook vandaan kwamen: geholpen door de zachte winter waren de lepelaars in de bomen van het Haarlemse Liebosje in ieder geval vroeger terug dan anders…

Uit onderzoek met lepelaars die (individueel herkenbare) gekleurde ringen om hun poten hebben, is de laatste jaren veel bekend geworden over de trekstrategie van de lepelaar. Een groeiende groep kiest ervoor om niet naar Afrika over te steken, maar op het Iberische schiereiland te overwinteren. Die strategie blijkt ze geen windeieren te leggen. De Europese overwinteraars vliegen duizenden kilometers minder, hebben gemiddeld een betere overleving dan de collega’s die wél de Sahara oversteken en krijgen bovendien meer jongen groot. Toch blijft een hardnekkige groep ‘conservatieve’ lepelaars naar West-Afrika vliegen, mogelijk omdat dit in hun genen gebakken zit of misschien wel omdat ze met hun ouders meevliegen.

Welke trekstrategie de Haarlemse lepelaars eropna houden is overigens niet bekend. Omdat de nesten in de bomen moeilijk bereikbaar zijn zonder de jongen te storen, kan er op deze plek geen ring- of zenderonderzoek worden gedaan. Je kan hier wel heel makkelijk van de vogels genieten. Alsof ze weten dat ze beschermd worden door een smal slootje, zitten de vogels hier onbekommerd op hun nesten, op slechts enkele tientallen meters van een fietspad. Zeker in het weekeinde is het daar een komen en gaan van vogelliefhebbers en fotografen.

foto's (c) Rob Buiter

Later in het seizoen ziet het er zo uit: