Videoblog: ellende, hartelijkheid en waanzin

Naast de ellende in de Nigerdelta en de onbeperkte hartelijkheid van de bevolking (zelfs als je een straatverkoper afwimpelt en laat zien dat je al meer dan genoeg bananen, koekjes en zakdoeken van zijn collega's hebt gekocht krijg je een gulle lach en duim omhoog; nog nooit zo meegemaakt) is het derde thema van deze reis het waanzinnige verkeer. Ja, ik weet het, het is niet voor het eerst dat ik erover begin, maar het houdt ons nogal bezig aangezien we zo'n 5 a 6 uur per dag in de file doorbrengen.

Cameraman Wim ziet het avondverkeer als een dolle kudde, op hol geslagen gnoes, doodsbang voor het aanwezige gevaar, springend over modderpoelen, elkaar vertappend bij diepe greppels en kraters, in blinde paniek en egoïstisch voortgestuwd op weg naar veiligheid.

De volgende dag zien we langs dezelfde route op weg naar de delta de verse wrakken langs de kant liggen: overblijfselen van de stumperds die het gisternacht niet gehaald hebben, soms tot de motorkap verzonken in een van de vele blubberkuilen die deze snelweg rijk is.

En toch nemen duizenden en duizenden mensen dagelijks deze route, terwijl uit hun ramen harde Nigeriaanse reggae klinkt en ze lachend hun duimen naar ons opsteken. Via onze raampjes maken we praatjes met ze, voordat het weer ieder-voor-zich is en we een voor een de volgende modderpoel induiken, elkaar bijlichtend met de autolampen, op de verder stikdonkere weg.

Dat verkeer is eigenlijk een metafoor voor het leven hier: een dagelijkse worsteling in de dorpen van de Delta, maar met een grijns op het gezicht en de duim omhoog. Terwijl ze weten dat genoeg van hen het einde van de dag of de week letterlijk niet zullen halen; de levensverwachting is ongeveer 45 jaar en de kindersterfte is bizar hoog.

We zijn dagelijks verrast en onder de indruk van de vriendelijkheid en hartelijkheid van de lokale bevolking. Ook de opgeschoten jongeren, die zich al snel met een mannetje of 30 rond de camera verzamelen als we staan te draaien, met hun kapmessen nonchalant een mango schillend of even extra hard knetterend met hun taxibrommer en die je, met een andere bril op of een andere benadering ook als bedreigend zou kunnen ervaren (Shell verschuilt zich achter de grote onveiligheid in de dorpen waardoor ze niet kunnen opruimen), zijn uiteindelijk prima te 'handelen': veel praatjes maken, handen schudden en gewoon vertellen wie we zijn wat we komen doen.

Verbazingwekkend dus, deze vriendelijheid en hartelijkheid, terwijl ze zat hebben om permanent woedend op te zijn.