Verrassing

De verrassingen beginnen met de wegdrijvende grijze wolkenmassa’s die een helder blauwe hemel achterlaten. Met een zonnetje pak ik meestal gelijk mijn camera om de ideeën te fotograferen die ik gemaakt heb terwijl het zonnetje minder zijn best deed. Deze keer ga ik het laagveen weer op. Ik zie één van de jagers. Het mannetje. Overigens niet aan de kleur te zien maar aan het gedrag. Kleine jagers hebben een donkere en een lichte fase. Omdat ik alleen het mannetje zie gok ik dat het vrouwtje op een nest zit. Zonder mijn evenwicht te verliezen tussen het sappige mos probeer ik verder te lopen. Ik zie een regenwulp boven op een heuveltje staan. Normaal erg schuw, maar hij liet zich deze keer goed benaderen, wat een verrassing. Wanneer hij achter een heuveltje zat, sloop ik achter hem aan om hem dichter in mijn vizier te krijgen. Dit was het resultaat.

Omdat het mijn beurt is om te koken loop ik weer terug richting polarlightcenter. Nog even genieten van het zonnetje. Een bus stopt voor het polarlightcenter. Al gauw merken we dat het Mark en Ria zijn (mijn oom en tante). Die zijn ongeveer op dezelfde dag vetrokken als ik en zijn nu ook haast twee weken op pad met een Mercedes sprinter omgebouwd tot camper, en een mooie seaward kano op het dak.

Verrassing! En als laatste verrassing hadden ze die lekkere koffiebroodjes mee!! Er moet nog steeds gekookt worden en de taken worden verdeeld. Het is een heldere nacht en dus gaan we nog naar de kust om de middernachtzon te bewonderen. De zon komt niet eens onder de bergen of hij kiest alweer het pad omhoog. In een meertje rijzen hoge mistflarden die wel een spannend sfeertje meebrengen. De dotterbloemen op de voorgrond doen het trouwens ook goed.

Een klein vorstlaagje ligt op de bladeren. In mijn ooghoeken zie ik wat rondscharrelen. Een vos die ons niet in de gaten heeft nadert. Stil blijven Mark en ik staan totdat de vos haast aan te raken is. Maar waarschijnlijk ruikt hij onze geur en sprint er vandoor. Verrassing?!