Vera van der Mark: Schoonheid

Onze voortuintje ligt er nogal verwaarloosd bij. Ik geef het direct toe. Het onkruid tiert er welig. Zo nu en dan maak ik me kwaad. Dan snoei ik dat het een lieve lust is. Maar meestal mag de natuur haar eigen gang gaan. Bij het uitlaten van de hond schudden buren soms meewarig het hoofd. En kijken demonstratief de andere kant op als hun viervoeter zijn poot optilt. Er valt hier weinig te verpesten lijkt ook de hond met enige minachting te denken. Maar dat is een misverstand. De vogels weten dat en ook de kat met de mooie witte voetjes weet het. Want waar is het gras zo heerlijk zacht en hoog? Waar kun je je als kat nog verbergen voor de hond met die minachtende blik? En waar staat de vuurdoorn zo vol met heerlijke besjes? En ja ook stekels. Waar mensen dan weer een hekel aan schijnen te hebben.

Voor wie er oog voor heeft is ons tuintje een klein paradijs. Een lustoord voor plant en dier. Soms is het goed daar even bij stil te staan. Zoals die meester met zijn groep leerlingen doet. Joelend en spelend lopen ze aan alle verantwoorde tuinen voorbij. Maar bij onze tuin staat de hele rij stil. In volle bewondering. Maar dáár staan dan ook twee prachtige, trotse paddestoelen van een indrukwekkend formaat. De kinderen en de meester zien de schoonheid en uiten die luidruchtig. En wij? Wij zitten in de kamer en kijken ernaar! Prijzen in stilte de meester die het zag en doorgaf! Ons lelijke tuintje in al zijn schoonheid!