Tom Broeders: Paardenliefde

Weleens afgevraagd waarom meisjes op jonge leeftijd het heerlijk vinden om paarden te knuffelen en jongens het liefst rateltjes in de spaken van de fietsen stoppen? Nou, ikke wel. Dus dan maar eens gaan observeren en praten.

Van natuur zijn meisjes gebouwd om de voortplanting te verzorgen. Hiervoor is even die vent nodig maar algauw kan ze het alleen af. Om dat niet geheel met tegenzin te laten verlopen heeft de natuur haar een paar hormoontjes toegestopt die signalen geven dat dit heel belangrijk is voor haar. Zij gaat al vroeg op zoek naar een juiste vent om haar daar bij te helpen, maar ja, hoe herken je die. Ook daar is voor gezorgd. Ook jongetjes krijgen wat toegestopt waardoor hij een grote drang krijgt om te laten zien dat hij de hele wereld aan kan. Zolang er alleen dons op zijn lip zit gaat hij zijn spartafiets van Opa voorzien van geluidproducerende objecten flapperend tegen zijn spaken alsof een flinke motor verborgen is. Wat later heeft hij een enorme drang om zijn scooter op te voeren. Liefst tot extreme prestaties. Hoe sneller hoe beter. Waarom? Weet ‘ie niet, wel ziet hij dat de aandacht van veel blond toeneemt na mate zijn voertuig sneller gaat.

In de oertijd moest de man dat tonen door heel hard te lopen tijdens de jacht en zonder te hijgen argeloos de jachttrofee naast het kampvuur te gooien. Maar ja, met al die Mc. Donalds achter de kiezen en het beperkte wildaanbod in de steden valt dat niet meer mee. Nee, dan maar laten zien dat de snelheid er nog steeds in zit. Lekker al fantaserend langs die meiden scheuren terwijl de scooter al trillend lichaamsdelen stimuleert waar hij nog het belang nauwelijks van inziet.

Na het observeren van mama die lekker het jongere zusje aan het verzorgen is, raken meisjes algauw uitgeknuffeld op die pop gekregen van Oma en willen wel eens iets warmer aanvoelen. Liefst iets wat niet wegloopt als een kat of een hond en niet baalt van al dat gepluk aan zijn lichaam. Geen vogel, vis of schildpad. Een cavia, konijn of nog beter, een lekker groot paard. Dat spreekt tot de verbeelding, het is groot en toch zo machteloos en iets wat de andere meisjes veelal niet hebben. Een paard kijkt zo lief uit zijn ogen, wil verzorgt worden. Zand uit de hoefjes krabben, zand uit vacht kammen, alle gereedschappen in een mooie beautycase. Blijft domme dingen doen als gewoon zijn poep overal te laten vallen. Och onbeholpen paardje toch, nou ja, zal mama wel eens effe opruimen. En geen nood, morgen ligt er weer een hoop zodat het lekker door blijft gaan. Poetsen, verzorgen en af en toe lekker een beetje ongerust maken als voorbereiding op het echte werk, baby’s poetsen! Veelal neemt de aandacht voor de veelpoeper ook flink af als er zo’n baby in de wieg beland.

In sommige gevallen blijven de jonge vrouwen volhardend het paard verzorgen en berijden. Ja, berijden! Je zet er een soort leren stoel op en klimt via riemen en ringen op de rug van het paard. Nog een stuurmechanisme met een stuk staal in het mondje. Dan ga je met het paard van A naar G, H en E lopen en via een halve volte weer terug naar X. Het doel van dat hobbelen is op een harmonieuze manier het paard gehoorzaam aan de ruiter te maken. Het is de bedoeling dat het paard op de lichtste aanwijzing van de ruiter het gevraagde uitvoert en dat het zich daarbij prettig voelt. Doet ‘ie dat niet, dan maakt hij bewegingen waarbij de jonge dame naast het paard beland. Foei, volgende keer de helm van broerlief op en opnieuw proberen. Heel veel letsels worden hierdoor veroorzaakt. In de auto moet je van Jan-Peter een riem dragen, tijdens slijpen moet je gehoorbescherming dragen, je mag je buurman in een restaurant vermanend aanspreken als hij zijn sigaret opsteekt, maar paardrijden mag nog steeds. Niemand die zegt dat je verplicht een rijbewijs daarvoor moet hebben en een minimale leeftijd. Je dochter van zes mag zo de straat op met 500 kg vleesmassa.

Met lede ogen heb ik mijn beide dochters deze fase in zien gaan. Geen betoog heeft geholpen. Mede ook omdat ik geen steun kreeg van mijn partner die zelf ook graag naar paard ruikt. Mokkend en snuivend heb ik het moeten aanvaarden. Maar ja, wat moet je. Ik kon ook moeilijk ontkennen dat de blosjes op hun wangen na een stevig stuk paardenhobbelen meer levensvreugde vertoonde gaf dan een dagje Disneyland. Ik wachtte mijn tijd af en het vertraagde gelukkig wel de belangstelling in de testosteronbommetjes op scooters. Ik moet eerlijk bekennen dat het allemaal toch wel goed is gekomen en soms, heel soms krijgt papa een geoefende knuffel van zijn dochters. Dat is ook wel fijn.