The sound of silence

Iedere avond onder het koken hoor ik nu de sound of silence. Nee, geen complete stilte, maar het lied van Simon en Garfunkel. Paul Simon schreef het lied in februari 1964. De aanleiding om het lied te schrijven was het onbestemde gevoel dat de moord op de Amerikaanse president John F. Kennedy op 22 november 1963 bij veel Amerikanen achter liet. Blijkbaar sluit het lied ook aan bij religieuze groepen. Ik ben na vier maanden verhuisd van het onderzoekcentrum naar het stadje en iets verderop in de straat is een kerk waar iedere avond rond 7 uur een dienst is, waar het nummer heel langzaam (ik zou zelfs zeggen lijzig) wordt gezongen. Ja, ik weet het, ik had gezegd dat ik me 8 maanden van de buitenwereld zou afsluiten, maar ik ben nu gezwicht voor een prachtig appartement met alles erop en eraan (behalve een TV), een echte keuken met oven (geen campinggasje meer), een complete badkamer, zelfs met een jacuzzi (en dat op de Galapagos, OK... ik schaam mij een beetje), gefilterd water (waardoor er minder troep en zout in zit), een terras en een dakterras met uitzicht op de oceaan en op de hooglanden van het eiland. Ik kan de volledige grens van het Nationale Park van hieruit zien. Bovendien heb ik vanaf het terras uitzicht op de Melkweg. Daarvoor is het hier nog donker genoeg. Helaas ligt het eiland Fernandina te ver weg om de rookpluimen van de vulkaan La Cumbre te kunnen zien. Dat zou deze plek natuurlijk helemaal spectaculair maken.’s Ochtends hoor ik meestal wel honden en hanen, maar al snel hoor ik weer de spotvogel als eerste en daarna de vinken. Het blijft natuurlijk de Galapagos.

Een van de problemen op het onderzoekscentrum was het geluid van de boten. Ja, weer zo’n negatief kantje van het luxer toerisme. Doordat er een nieuwe steiger wordt aangelegd in het haventje van Santa Cruz, kunnen de cruiseboten niet meer terecht op hun plek in de haven. Ze moeten iets meer buitengaats, i.c. dichter tegen het onderzoekscentrum, aan voor anker. Dat betekende nogal wat geluidsoverlast van airco’s in de nacht en in de ochtend van die leuke berichten via de luidsprekersystemen van de boten, zoals: “Good morning folks. In 30 minutes we will embark the panga’s. Today we have a dry landing. We will first visit the Charles Darwin Center and after the lunch we will visit the highlands.” En dat ’s ochtends rond een uur of half 6. Nee, dan liever de sound of silence om 7 uur ’s avonds en het is ook heerlijk om weer eens lekker te kunnen koken. Mijn drie buitenlandse collega’s – gezellige vrouwen, maar geen keukenprinsessen uit New York en Londen - zijn daar in ieder geval ook blij mee. De wekelijkse markt is op 7 minuten loopafstand. Wat wil een mens nog meer?