Springstaart met smetvrees

Springstaarten werden al langer gebruikt om bodemvervuiling te meten, maar de uitslag liet altijd vier weken op zich wachten. Dankzij onderzoekers aan de Vrije Universiteit in Amsterdam kan dat tegenwoordig binnen twee dagen. Door het genenpatroon van de beestjes weten ze bovendien wát voor gifstoffen dat zijn.

De springstaarten (Collembola, Latijn voor kleefbuis) zijn een orde van zespotigen. Sommige taxonomen beschouwen deze groep dieren als primitieve insecten, anderen plaatsen ze binnen de zespotigen als een aparte groep buiten de eigenlijke insecten. Dit heeft tot gevolg dat in sommige indelingen de springstaarten als klasse worden gezien.

De springstaart wordt gekenmerkt door monddelen die in de kop liggen, een buisvormig orgaan -de collofoor- onder het abdomen (waar ze hun wetenschappelijke naam aan ontlenen) en (bijna altijd) een gevorkte staart (furcula) (waaraan ze hun Nederlandse naam ontlenen). Met behulp van deze staart kunnen ze bij gevaar wegspringen. De meeste Collembola zijn minder dan 6 mm lang, veel soorten worden slechts enkele millimeters. Antennen zijn altijd aanwezig; cerci nimmer.

Springstaarten maken deel uit van de fauna die bladafval helpt verwerken tot compost. Collembola leven in het algemeen in de bovenste lagen van de bodem (strooisellaag) en voeden zich met rottend organisch materiaal en schimmels. Ze kunnen daar in enorme aantallen voorkomen - honderden of duizenden per vierkante meter in de meeste Nederlandse tuinen. Springstaarten kunnen het gemakkelijk worden gevangen of te kweken. Ze worden wel door terrariumhouders gekweekt als voer voor kleine terrariumdieren.

Bron: Wikipedia