Silvia Toebak: Versiermanieren

Tijdens de paringstijd heeft het gezicht van de mandril dezelfde kleuren als zijn geslachtsorganen, wat extra prikkelend schijnt te zijn voor de mandril vrouwtjes. Ik probeer me voor te stellen hoe dit zou zijn in de mensenwereld maar krijg alleen maar beelden van mannen met stijve neuzen op mijn netvlies. Aan de neuzen hangt een druppel slijm. Ik word er niet warm van maar wil op zoek naar een doos met tissues. 

De fregatvogel blaast zijn keelzak op tot een grote rode ballon. Hoe roder, hoe beter want des te roder des te gezonder. Bij mensen echter doet een onderkin het weer wat minder. De mijne heb ik weg laten liposucken om aantrekkelijker te worden. Een rode gelaatskleur bij mensen duidt op overmatig alcoholgebruik of natuurlijk weinig pigment waardoor de huid snel verbrandt.

Een prieelvogelmannetje met een bont verenkleed maakt een eenvoudig prieel om een vrouwtje te verleiden. Hij weet dat ie knap is en dat de vrouwtjes daarop afkomen. Hij flanst even snel een prieel in elkaar omdat dat er nu eenmaal bijhoort maar van hem hoeft die poespas eigenlijk niet. Hij gaat liever meteen over op het echte werk. De mannetjes die er met weinig kleur bekaaid vanaf komen doen heel wat meer moeite om een indrukwekkend prieel te maken. Versierd met mos, steentjes, besjes, bloemetjes, gekleurd menselijk afval, alles gerangschikt naar kleur. Alles wordt uit de kast gehaald om een vrouwtje te verleiden zodat ze juist met hem wil paren.
Hij gaat zingen en dansen voor zijn prieeltje. Nog een selectiemiddel voor het vrouwtje. Ik wil een prieelvogelmannetje. Ik vind het zonde dat maar een op de dertig mannetjes de kans krijgt om te paren. Als je met zoveel toewijding een vrouwtje probeert te versieren mag dat zeker beloond worden. Ik ben in ieder geval als een blok gevallen voor het prieelvogelmannetje.