Showtime in Gruttoland

Na een lange winter van afwezigheid zijn ze terug. Velen hebben 4500 kilometer gevlogen terug uit Guinee-Bissau, Senegal of de andere West-Afrikaanse landen.

In een nacht kunnen ze er zijn, kakelend langs grote rivieren of in al dan niet door mensenhanden gegraven weidevogelpoelen.

Dan begint alles voor mij weer van voor af aan. Al bijna vijfentwintig jaar, sleep ik in het vroege voorjaar met waadpakken, lieslaarzen en schuilhutten, soms wel drie in gebruik. Bij mijn gastvrije boeren in de Vijfheerenlanden, daar waar nog vele grutto’s broeden en daar waar zeker veel kuikens vliegvlug worden. Middagen voor niets in mijn hutje zitten om dan eindelijk geluk te hebben en wat grutto’s op twintig meter ongestoord voor mijn lens te krijgen. Altijd maar weer hopen dat ze daadwerkelijk ook iets doen, want juist hun gedrag is nou net zo spannend. Daar kan ik nog een volgende vijfentwintig jaar naar kijken.

Maar zover is het nog niet. Eerst uitrusten van de lange reis en bijtanken in de Hollandse polder. Op zoek naar lekkere vette regenwormen. In de plasdras worden de eerste ruzies uitgevochten en de eerste huwelijken weer bekonkeld. Hoewel ze dicht bij elkaar leven en elkaar opzoeken hebben ze een haatliefde verhouding. Door dicht opeen in de plasdras te verblijven ben je als individu minder kwetsbaar, vele ogen zien immers meer dan twee.

Toch zie je op zoek naar voedsel en partners ook weer concurrentie en de burenruzies en andere opstootjes zijn dan ook aan de orde van de dag.

Astrid Kant ©