Saskia van Loenen: Macho

Met overmacht sleepte hij de hoofdprijs binnen in de Nationale Vogelverkiezing: onze eigen, prachtige, oer-Hollandse grutto. De vogel waar iedereen van houdt.   

Terwijl: zó’n ideale schoonzoon is die grutto nou ook weer niet. Zouden alle vogelliefhebbers uit onze Bible Belt wel beseffen waar ze op gestemd hebben? Als één vogel lust heeft uitgevonden is het onze Nationale Vogel wel. Zijne Heiligheid is gewoon een ordinaire womanizer , met niets anders bezig dan met seks. In de lucht schreeuwt hij onophoudelijk naar wie het maar horen wil dat hij zin heeft, véél zin, deze testosteronbom. Ik citeer een gruttokenner: “Zo langzaam mogelijk vliegen zonder uit de lucht te vallen, dáár gaat het om. Dat vinden de vrouwtjes ongelooflijk geil.”

Aha. Dus waar zelfs de zwaarst gereformeerden vertederd naar staan te kijken, is in wezen een staaltje onvervalste vogelporno. Één grote orgie in de Hollandse weide. 

Nou loopt Nederland al eeuwen voorop als het gaat om seksuele vrijheid, dus de keuze voor uitgerekend deze sekspiloot is logisch. Een fietstochtje tussen de weilanden met links, rechts, boven je “Grutto! Grutto! Grutto!” is, als je de vleugels even wegdenkt, exact hetzelfde als dat fietstochtje door Amsterdam in Turks Fruit , waar Olga achterop zit bij Erik, beiden denkend aan maar één ding. Het fluitje in dat heerlijke jarenzeventigdeuntje van Rogier van Otterloo is de menselijke variant op het opgewonden gekrijs van onze Nationale Macho.

Ik snap ze wel, die gruttovrouwtjes. Wat een mannelijkheid, die gruttoman. Met zijn snavel fier en krachtig voor zich uitgestoken laat hij de dames één voor één in katzwijm vallen. Een paar duikvluchten, een knokpartijtje in de lucht met de buurman, en onze filmheld heeft ze voor het uitzoeken – wij vrouwen zijn ook allemaal hetzelfde. Een vogelaar wist mij te vertellen dat meneer kritisch is en alle aanwezige dames eerst gaat keuren. Hij valt vooral op stevige, liefst rossige vrouwen. Wéér Jan Wolkers dus, die decennialang trots poseerde met zijn al dan niet blote Karina.

Heeft hij zijn Olga eenmaal gevonden dan prikt de gruttoman haar met zijn snavel. Helaas voor hem zijn er ook in gruttoland vrouwen met hoofdpijn – die rennen weg, het opgewonden heerschap keihard afwijzend. Maar in het betere geval ziet zij Erik, en brandende liefde. 

Vrouwengek of niet, gruttomannen zijn wél trouw. Hebben ze eenmaal een gezin gesticht, dan zoekt hij zijn liefje elk jaar tussen al die duizenden concurrentes weer op om met háár te gaan paren – kom daar eens om, in de mensenwereld. En die vrouwtjes zijn ook niet achterlijk: dit is hun moment. Jaar in jaar uit moet hij enorm zijn best doen om haar te versieren. Zij gaat er eens lekker voor zitten als hij alle verleidingsrituelen weer uit de kast trekt. (Dames, luistert u even mee: zo doe je dat dus.) Hij paradeert parmantig om haar heen, stelt zich aan door zijn poten idioot hoog op te tillen als de silly walks van John Cleese, en imponeert haar met een spectaculaire luchtshow, daarbij uitschreeuwend dat hij wil – dat hij háár wil. Helemaal! NU. En ja hoor – daar geeft zij zich alweer gewonnen. (Heren: zo doet u dat.) 

Lullig is wel dat na dat jaloersmakende voorspel de paring zelf ronduit waardeloos is. Onhandig wiebelend op haar rug moet hij zijn staart onder de hare zien te vouwen. Hun ‘cloaca’s’, zoals we ze geruststellend seksloos noemen, raken elkaar een seconde aan en dan verliest hij zijn evenwicht. Dat was het dan. Niks nog een keer, niks naspel. Dat doen Erik en Olga toch echt beter, jongens.

En zo kunnen beide partijen nog iets van elkaar leren. Ik gun alle uitgebluste echtparen wat meer gruttovoorspel – dan komt de rest vanzelf. En onze Nationale Lustvogel een tikje meer Turks Fruit .