Saskia van Loenen: Afstand

"Kom niet aan de gezelligheid en feestcultuur van de Nederlander", stelt columnist Saskia van Loenen in haar column voor Vroege Vogels. De meeste Nederlanders hebben helemaal geen zin meer in die anderhalvemeter. De natuur is wat dat betreft veel slimmer. Als dieren zich niet aan de veiligheidsvoorschriften houden, zouden heel wat soorten het niet overleven.

Lees hieronder de uitgeschreven column:

Je kan de premier en zelfs de koning het volk laten toespreken, Nederlanders bepalen zélf wel hoe lang ze zich aan de regels houden. Die eerste maanden liep iedereen nog braaf te slalommen om anderhalve meter afstand tot de ander te houden. Maar de laatste weken komt de klad erin. En merk je dat de weinige regels die er nog zijn door steeds meer mensen worden genegeerd – mede gevoed door de viruswaanzinnigen die de anderhalvemetermaatregel als één groot complot tegen de mensheid beschouwen. Een hele zomer zonder feestjes? Onmenselijk. De Nederlander wil bierdrinkend in polonaise en met blote buik boven de buurtbarbecue. Gezellig! En dus is hun strijdkreet: fight for your right to party!

Wat dat betreft is de rest van de natuur een stuk slimmer dan onze soort. Veiligheid voor alles. Hoe stil je ook bent, hoe onschuldig je er ook uitziet met je verrekijker, ik heb nog nooit een vogel ontmoet die de anderhalve meter niet in acht neemt. Sterker nog, zonder verrekijker zou je bijna geen vogel van de andere vogel kunnen onderscheiden, zo voorzichtig zijn ze. Het blauw van de blauwborst is niet te zien met het blote oog: wat daar op grote afstand in het riet zit lijkt een saai, bruin vogeltje. Ook het feloranje buikje van de ijsvogel is altijd net te ver uit beeld om opgemerkt te worden als je geen kijker om hebt. En zelfs mijn huisegel, die elke avond dankbaar de kattenbrokjes opeet die ik in het bakje strooi en blijft zitten als ik een foto van hem neem, haakt af als ik de anderhalvemeterregel overtreed. Kijken mag, maar op afstand graag.

We kunnen nog veel leren van het dierenrijk. En het mooie is: juist doordat je moeite moet doen iets moois te zien ben je des te gelukkiger als het je pad kruist – van wat schaars is geniet een mens nu eenmaal het meest. Wie wandelt in het groen ziet soms hele stukken niets bijzonders; en dan ineens slaat je hart over, bij het zien van een gekraagde roodstaart. Of een ree. Een wolk staartmeesjes. Maar ook op die momenten zonder highlights gebeurde er al iets met je. Want de natuur is in staat een rust over je te laten komen die je in het dagelijks leven bijna niet meer vindt. Waar ervaar je nog echte stilte? Hoor je het ruisen van de blaadjes hoog in de bomen? De vleugelslag van overvliegende ganzen? Het kroosgeslobber van een zwaan in de sloot? Zeker als je alleen bent in de natuur registreren je zintuigen alles in de wijde omtrek; daar is anderhalve meter niets. Het intense geluk dat je dan kunt ervaren is onbetaalbaar. En dat hoop ik nog een paar decennia te kunnen blijven doen. Diep die zalige boslucht opsnuivend, mijn hopelijk nog lang gezonde longen in.

En dus loop ik nog altijd met een boog om mijn medewandelaars heen, met soms een hertensprong zijwaarts wanneer ik op het laatste moment merk dat de tegenligger niet van plan is te wijken. Overdreven? Een hert wil niet met zijn kop aan de muur, ik geen slang in mijn keel. Better safe than sorry – ook een strijdkreet. De koolmeesjes die naast mijn voordeur geduldig wachten tot ik binnen ben voor ze hun luid piepende kroost de rupsen gaan voeren hebben het beter begrepen. De soort zou niet overleven als ze het niet zo nauw namen met de afstand. Als hun tweede leg straks uitvliegt hou ik mijn kat, die op anderhalvemetergebied helaas tot het andere kamp behoort, dus zo lang binnen als nodig is. Zielig? Een slang in je keel, da’s pas zielig. Misschien moeten de fight for your right to party-animals eens vragen bij het ziekenhuis – er zijn weer bedden vrij – of ze dat laatste eens een uurtje mogen proberen. Misschien dat ze dat knuffelen op het Malieveld dan toch maar liever doen met de bomen die eromheen staan.

En laat mij deze zomer in plaats van een hip feestvarken maar lekker die saaie angsthaas zijn, veilig slalommend en zo vaak mogelijk in de natuur – niet omringd door, maar zonder mensen. Genietend van de stilte en al dat moois dat je alleen maar ziet op minstens anderhalve meter.