Sabine Funneman: Een dooie muis

Er ligt een dooie muis in onze voortuin, direct links naast de voordeur. Hij ligt er al een week of twee en anders dan je zou verwachten, zie je nog steeds heel duidelijk dat het een muis is. Hij is in de loop van de dagen wel wat ingedikt, wat een rare term is,  want ik bedoel dat hij is gedroogd en daardoor gekrompen. De eerste dag was het nog een vol en sappig muisje met een glanzend vachtje. Nu is het een verdord muisje dat lijkt gevuld met oud stro. De eerste dagen werd er hier in huis nog over gesproken en sommigen liepen zelfs met de hand als een schermpje links van het hoofd naar buiten. Dat hield echter na een paar dagen op. Niemand zegt er meer iets over en niemand pakt een schep en graaft hem even onder. Hij heeft een dramatische lighouding, zoals Max Velthuis een dooie muis zou tekenen. Pontificaal op zijn rug met zijn pootjes naar boven gestoken, alsof hij roept: help me overeind, ik ben op mijn rug getuimeld en ik kan niet meer overeind komen. Hoe hij precies gestorven is, weet niemand. Ikzelf denk dat hij uit de bek van een kat gevallen is, pardoes op zijn ruggetje. Waarom ruim ik hem niet op?

Waarom wel, zou ik de vraag willen terugstellen. Moet een levend wezen onder de grond verdorren en vergaan? Of mag het ook in het volle daglicht tot een stoffelijk einde komen! Ik heb hem laten liggen, ja. Is dit respectloos jegens het muisje? Heb ik geen mededogen met een muizenleven? Ben ik niet begaan met zijn einde? Is het onderschoffelen van wat van het beestje over is een gebaar van respect? Ik weet het niet, maar misschien wil zijn moeder bij zijn grafje snikken.