Ruben Smit: Respect voor de nijlgans

Ik ben trots op Nederland. Nee, begrijp me niet verkeerd. Ik heb zeker geen rechtse ideeën over hoe het nu met Nederland verder moet. Ik houd net zo veel van allochtonen als autochtonen. Ik ben trots op onze huidige planten- en dierensamenleving.

Zelden zo’n bont gekleurd en goed geïntegreerde samenleving gezien. Wij mensen kunnen er een voorbeeld aan nemen. Opvallend hoe deze samenleving parallellen vertoont met die van onze mensensamenleving. Qua samenstelling dan, niet qua gedrag. Zoals de moslimcultuur wortels schiet in onze cultuur zo volgen hun gevederde landgenoten. Er is geen dorp of stad in Nederland waar men niet ’s ochtends wakker wordt van de lachende en iets te luide roep van de Turkse tortelduif. Met de regelmaat van het gebed begint de vogel te koeren. Het vredige duifje is inmiddels niet meer weg te denken uit ons straat- en tuinbeeld. Een andere, uit Noord-Afrika afkomstige vogelsoort is de nijlgans.

Ook deze vogelsoort heeft ons land ontdekt en volgens sommige natuurliefhebbers zelfs ‘overspoeld’. Of de eerste nijlganzen nu wel of niet uit vogelparkjes zijn ontsnapt doet er verder niet toe. Er zijn, moet ik toegeven veel nijlganzen. En inderdaad, ze zijn behoorlijk agressief ten opzichte van andere ‘autochtone’ vogelsoorten. Zou ik ook zijn als ik in een ander land zou komen en vrijwel niemand een poot uitsteekt om me te helpen of zelfs op me schieten! Dat ze een belachelijk en wederom veel te luid geluid maken neem ik graag op de koop toe. Ik heb respect voor de nijlgans. Als je het in zo’n korte tijdspanne zo goed weet te doen in een vreemd land dan verdien je een groot compliment.

Er zijn in ons land veel mensen die moeite hebben te accepteren dat er in ‘hun’ land nieuwe culturen hun weg vinden. Ik wil die mensen troosten met de gedachte dat het in de natuurwereld niet veel anders is, en zal gaan. Deze mensen leven te veel in het verleden en te weinig in de toekomst. Zo zijn er ook in de Nederlandse natuurbeschermingswereld nog altijd veel mensen die dromen van de ‘Jac. P. Thijssen natuur’. Natuur als een vergeelde schoolplaat. Onbewust nemen ze dit beeld over in hun referentiekader dat dient als schets van hun ideale natuurbeeld. Daar in passen geen uitheemse plant- en diersoorten van nu. Deze ‘allochtonen’ of met een iets minder beladen term aangeduide ‘exoten’ dienen te vuur en te zwaard bestreden te worden om de eigen ‘inheemse’ soorten te behouden. Waar heb ik dit eerder gehoord?