Rosanne Hertzberger: Beetje barmhartigheid

Deze week presenteerde de NASA onderzoek waaruit blijkt dat we nu echt afscheid moeten gaan nemen van een groot deel van het Antarctische ijs. De grootste gletsjers aan de westkant van de zuidpool zijn aan het smelten, en er is niet zoveel meer wat we eraan kunnen veranderen.

Zoals u weet zijn de meeste wetenschappers ervan overtuigd dat wij dat zelf op ons geweten hebben. Wij hebben helemaal zelf de aarde stuk gemaakt. We kregen een prachtig stukje planeet in onze schoot geworpen, de enige in ons zonnestelsel met een beetje gematigd klimaat om zorgeloos op te kunnen leven, met een wonderlijke rijkdom aan voedsel, brandstof en water. En wat doen wij? Binnen de kortste keren maken we er een puinhoop van. Ik begrijp het als u er hoofdschuddend naar staat te kijken. Misschien voelt u wel boosheid, en een vreemde combinatie van machteloosheid en schuldgevoel. Dat is die andere tragiek van de mens. Dat uit de kluiten gewassen orgaan dat u op uw romp meezeult is groot genoeg om de tragische gevolgen van ons bestaan in zijn volle reikwijdte te beseffen.

Toch wil ik hier pleiten voor een beetje barmhartigheid. Voor een stukje mededogen met de vandalistische mens. Zoveel kunnen we er ook niet aan doen. Het zit nu eenmaal heel diep in ons. Overal waar we komen, maken we de flora en fauna binnen de kortste keren kapot. De grote beesten van Australië bijvoorbeeld –ooit liep daarr een buideldier rond, zo groot als een neushoorn en een 200 kilo zwaar struisvogelachtig beest en hagedissen zo groot als auto’s-.Al die beesten stierven 35.000 jaar geleden nogal plotseling uit. Precies rond de tijd dat de eerste mensen op het continent arriveerde. Toeval? Dat zou kunnen. Maar het is aannemelijker dat de mens toen al de eigenschappen bezat die er later voor zouden zorgen dat het zuur zou gaan regenen, dat het grondwater zou vervuilen, dat er een gat in de ozonlaag zou ontstaan, en dat zelfs de ijskappen van deze planeten zouden verdwijnen. Ik wil maar zeggen: “Roofbouw is our middle name”.

Maar U, de mens die op dit vroege tijdstip naar radio over vogels en natuur luistert. Juist u, de mens die de natuur en al zijn facetten koestert, misschien is het juist voor u tijd om dat meest verafschuwde stukje natuur in uzelf te omarmen, uw diepgewortelde neiging tot destructie.