Rapport 'Canadese zeehondenjacht'

Samenvatting van de hoofdpunten uit het rapport geschreven door Andrew Linzey

1. De Canadese zeehondenjacht is de grootste zeezoogdierenjacht ter wereld. In 2005 werden in totaal 317.672 zadelrobben gevangen. De afgelopen drie jaar zijn bijna een miljoen dieren geslacht.

2. In een poging de jacht te rechtvaardigen, stelt de Canadese minister van visserij en oceanen dat de jacht ‘humaan’ is. Een veterinair rapport uit 2001 concludeert echter dat de jacht resulteert in ‘aanzienlijk en onacceptabel lijden’. In 42 procent van de gevallen was er niet genoeg bewijs van schedelverwondingen die bewusteloosheid tijdens het villen garanderen. In 79 procent van de gevallen controleerden de jagers niet of de zeehonden dood waren voordat ze de dieren vilden.

3. De Canadese overheid haalt een rapport aan waaruit zou blijken dat 98 procent van de zeehonden worden gedood op een ‘acceptabele en humane’ manier. Dit rapport vertoont echter grote methodologische gebreken. Het geeft cijfers over het aantal dieren dat dood aan boord van het jagersschip komt en niet over de tijd tussen het moment van neerknuppelen of neerschieten en het moment dat de dood of bewusteloosheid intreedt.
      
4. De basisprincipes van het humaan slachten worden bij de jacht overtreden: zowel ‘onmiddellijke bewusteloosheid’ als ‘onherstelbaar’ kunnen niet worden gegarandeerd of zelfs, in de meeste gevallen, waarschijnlijk worden geacht. Het ‘knuppelen’ en het ‘schieten’ van zeehonden veroorzaken een grote mate van lijden en zijn – uitzonderingen daargelaten waarbij het dier direct het bewustzijn verliest – uit de aard der zaak inhumane dodingmethoden.

5. De minister claimt dat de jacht op ‘puppies van zadelrobben (witte vacht) en klapmutsen (blauwe rug) strikt verboden is’. Feitelijk kunnen zadelrobben echter legaal gedood worden zodra ze hun witte vacht beginnen te verliezen, ongeveer twaalf dagen na de geboorte. Ook zonder witte vacht zijn dit zeehondenpuppies, de verandering is voornamelijk cosmetisch. Gedurende de laatste vijf jaar was niet minder dan 96 procent van de gedode zadelrobben jonger dan drie maanden.

6. De minister claimt dat de jacht ‘scherp wordt gecontroleerd en strak geregeld’. Videotapes van de zeehondenjacht in 2005 onthullen echter onder meer dat zeehonden worden opengesneden zonder dat de vereiste oogreflextest of schedeltest worden toegepast; dat veel zeehonden herhaalde slagen tegen kop en lichaam krijgen (inclusief een geval waarin een zeehond meer dan twinitig slagen kreeg); dat de dieren onbeheerd blijven liggen in overduidelijke staat van lijden - een zeehond probeerde zichzelf over het ijs te slepen terwijl het bloed uit zijn neusgaten stroomde - en dat sommige vastgehaakte zeehonden over het ijs gesleept worden terwijl zij hoogstwaarschijnlijk bij bewustzijn zijn.

7. De minister claimt dat kustgemeenschappen afhankelijk van de jacht zijn ‘om te kunnen overleven’. Maar terwijl de jacht voor levensonderhoud wellicht aan een dergelijk criterium voldoet, geldt dat geenszins voor de commerciële jacht. En de jaarlijkse Canadese zeehondenjacht ís een volledig commerciële jacht. De overheid zelf classificeert haar als ‘commerciële quota’. Tegelijkertijd is de zeehondenjacht een economisch marginale activiteit die makkelijk vervangen kan worden door de federale overheid.

8. De Canadese overheid ziet zeehonden als economische goederen. De ‘officiële’ overheidstaal die gebruikt wordt om de jacht te omschrijven bestaat uit woorden als: ‘oogst’ of ‘oogsten’, ‘hulpmiddelen’, ‘bronnen’, ‘afhandelen’, ‘vervangingsopbrengst’. Dit zijn uitdrukkingen die van deze zeezoogdieren dingen maken - alsof zij niet meer zijn dan levenloze en niet-denkende middelen ter onzer beschikking.

9. De jacht wordt omschreven als ‘een [...] visserij’. De vergelijking is onthullend aangezien vissen weinig tot geen legale bescherming genieten en volledig als natuurlijke hulpbron worden behandeld. Om zeehonden in dezelfde categorie te plaatsen als andere wezens die alleen als economisch middel worden gezien en worden behandeld als vervangbare producten, is een serieuze categoriale fout. Zeehonden zijn gevoelig en intelligent; het zijn hoog ontwikkelde sociale dieren die in staat zijn om intense pijn en lijden te ervaren.

10. De Canadese regering is onredelijk partijdig, en draagt immense verantwoordelijkheid voor het falen in de bescherming van hun eigen fauna tegen menselijke wreedheid. Claims van de regering zijn aantoonbaar tendentieus, misleidend of niet accuraat. De schaal van het lijden – bijna een miljoen dieren gedurende de laatste drie jaar – is zo groot dat actie nu essentieel is.

11. Het protocol van Amsterdam noodzaakt elk Europees land om dierenbescherming te waarborgen. Artikel 30 van de EU-voorschriften maakt het mogelijk dat landen maatregelen nemen op grond van de ‘publieke moraal’. De Belgische regering heeft zeehondenprodukten op basis hiervan al uitgebannen. De GATT en WTO staan uitzonderingen op het vrijhandelsbeleid toe in de vorm van embargo’s om de ‘publieke moraal te beschermen’. Dierenwelzijn kan, historisch gezien, ook onder deze bepaling vallen.

12. Er zijn sterke wettelijke en morele gronden om dieren onder deze uitzondering van de GATT/WTO te scharen. De morele gronden zijn gebaseerd op belangrijke filosofische overwegingen: dieren, net als kinderen, kunnen niet voldoende voor hun eigen zaak opkomen, kunnen niet hun eigen behoeftes verwoorden en zijn afhankelijk van goedwillende vertegenwoordiging. Bovendien zijn ze moreel onschuldig, kwetsbaar en weerloos. Ze hebben bescherming nodig binnen de internationale handelsovereenkomsten.

13. De Canadese overheid zou de commerciele zeehondenjacht illegaal moeten maken. Bij gebrek aan Canadese maatregelen moeten andere overheden in actie komen. Regeringen moeten door de internationale gemeenschap verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor hun steun aan wreedheid. We weten dat handelsverboden werken. Toen in 1983 de EU de import van zeehondenproducten verbood, had dat een direct effect op het aantal zeehonden dat werd gedood, het aantal daalde van 166.739 in 1982 naar een laagterecord van 19.035 in 1985.

14. Wij doen het dringende beroep op regeringen om verboden in te stellen op zeehondenproducten op grond van het morele imperatief om onnodig en langdurend lijden te voorkomen. De commerciele jacht is verstoken van enige morele rechtvaardiging. Er is geen land ter wereld dat een definitie van humaan slachten accepteert dat het levend villen van dieren omvat.