Marijke Vos: Zó is de natuur_23_07_2010

Het broedseizoen was halverwege en hier en daar vlogen al jongen uit. Een nieuwe generatie merels, kool- en pimpelmezen, mussen, zwaluwen en nog veel meer. Door m’n voorraam keek ik naar een merelpaar dat een jong begeleidde en zag ze af en toe wat wormpjes en rupsjes in de wijd opengesperde snavel stoppen.

Mooi te zien hoe zorgzaam ze voor hun nageslacht zijn. Een uurtje later hoorde ik groot tumult in diezelfde voortuin: de merels vlogen kwetterend en schreeuwend langs het raam. Toen ik beter keek zag ik de kat van de buren wegduiken met ‘iets’ in z’n bek. Dat ‘iets’ bleek de zoon of dochter van het merelpaartje. De merels maakten het de kat zo lastig, dat die door z’n kattenluik naar binnen vluchtte, waar de merels het nakijken hadden. Er was een moord gepleegd in mijn voortuin!
Ik moest mezelf even tot de orde roepen: zo is de natuur…

Een paar dagen later was ik met ons kleinkind aan ’t wandelen naar het park. Het was heerlijk weer en ik besloot nog een rondje langs het water te gaan toen ik een grote blauwe reiger zag staan; hij had ‘iets’ in z’n snavel. Dacht ik eerst dat het een vis was die hij had gevangen, meteen zag ik dat die ‘vis’ twee pootjes had, in de regel erg ongebruikelijk voor een vis. Geschokt moest ik constateren dat de vis een eendje was, dat luttele minuten eerder nog achter moeder eend aan had gezwommen, zich van geen gevaar bewust. Ik was te ver weg om te hulp te schieten en ojee, de reiger schudde het pulletje nog even flink heen en weer vóór hij het in z’n geheel met huid-en-veer opslokte. Wéér een jong vogeltje slachtoffer: en ik was wéér getuige van een moord, alleen zal ik er geen aangifte van doen want: zo is de natuur…

Marijke Vos