Poznan: alle ministers zijn er

Net is het ‘high level segment’ van de klimaattop geopend door Ban Ki Moon, secretaris-generaal van de VN,  Alle ministers zijn gearriveerd. Komt het alsnog tot een doorbraak? De minister-president van Tivalu deed een klemmend beroep op alle aanwezigen. Tivalu is een eilandstaat in de Stille Oceaan en dreigt binnen tien tot vijftien jaar door het zeewater te worden verzwolgen. ‘De  rijke landen laten ons land zinken’. Onze toekomst ligt in nu jullie handen. Voorkom zeespiegelstijging en geef ons geld de noodzakelijke maatregelen te nemen’, sprak een emotionele premier.

Poznan, waar de VN-klimaatconferentie wordt gehouden, is trouwens een interessante Poolse stad. Er is veel meer dynamiek dan ik verwacht had. In Nederland wordt er toch altijd een somber beeld geschetst van Polen. De conferentie is ook knap georganiseerd. De duizenden deelnemers vinden gemakkelijk hun weg, er zijn tientallen prachtige vergaderruimtes – groot en kleiner – goede informatie, computers, noem maar op. De jaarbeurshallen hier, denk aan de Utrechtse Jaarbeurs, zijn omgetoverd tot een efficiënt congrescentrum in de kleuren wit en blauw. In een hele grote hal worden ook nog vele groene technologische innovaties getoond. Minister Cramer gaf er woensdagmiddag een receptie. Het liep er geen storm.

Zo behaaglijk als het congrescentrum is, zo onbehaaglijk voel ik me over het schijnbare onvermogen van de wereldgemeenschap het klimaatprobleem op te lossen. Regeringsvertegenwoordigers bezweren nu dat het maar een ‘procestop’ is en dat we niet te veel mogen verwachten. Maar praat je door dan hoor je andere geluiden. De Europese Unie biedt niks want ze is zelf verdeeld, de Verenigde Staten wachten op hun nieuwe president, en dus zeggen de ontwikkelingslanden: “Kom op- wat is jullie bod? Wat doen jullie zelf en hoe willen jullie ons helpen een duurzaam pad in te slaan?”. En dan blijft het veel te stil. Eerlijk gezegd, het is ook veel te stil. Alle minister die hier zijn kunnen thuiskomen zònder resultaat. Ze worden op het vliegveld niet opgewacht, en uitgejouwd. Op straat hier in Poznan is het stil, op wat actieprullaria na. Er zijn ook opvallend weinig journalisten. Veel en veel minder dan in Bali. Zo’n groot gat tussen wat er nodig is en wat hier gebeurt. Dat moet voor Kopenhagen 2009 echt anders zijn!