Pootjebaden in Nigeria_23_08_2012

Vanochtend vroeg door het totaal chaotische verkeer richting Goi, een zwaar verontreinigd en onbewoonbaar dorp in de Nigerdelta. Twee uur rijden tussen toeterende, volgepakte personenbusjes, waarvan de meeste ingevoerd zijn uit Duitsland getuige opschriften als Tolle Frankfurter Einbauküchen en Tierklinik Augsburg.

Om de 300 meter zie je een benzinestation langs de weg -geen enkele van Shell-, en 8 op de 10 zijn kapot en verlaten.
Bij alle kruispunten en verkeersopstoppingen lopen er tientallen vrolijke jongens met appels, druiven, onderbroeken, frisdranken, sigaretten, etc, door wie we ons met een glimlach een beetje laten afpersen en via het autoraam appels en druiven kopen. 5 euro voor een tros druiven? Onze Nigeriaanse begeleider zegt dat we echt niet teveel betalen.

In Goi treffen we verlaten, ingestorte en deels overwoekerde huizen aan. De oud-bewoners leiden ons rond. Visvijvers met een dikke laag olie (waar deelnemer Jet haar voet insteekt om te zien of de olie blijft plakken, wat die doet), palmbomen met zwarte stammen. Zeer indrukwekkend. Hoe moet dit ooit weer goedkomen? Hoe kunnen hier ooit weer mensen wonen? Je zou er zeer mismoedig van kunnen worden, maar als we Lekkerkerk of de gevolgen van de ramp met de Deep Water Horizon kunnen opruimen, moeten we dit toch ook kunnen?

Nieuws vanuit de hotelkamer: bij terugkeer in het hotel bleek ik een nieuwe tv te hebben, nieuwe gordijnen en een fris nieuw douchegordijn! Morgen wil de manager, die een bijzonder toffe peer is, mijn bed verlengen en met mijn stopcontacten aan de slag, die nu overigens bijzonder goed functioneren...