Plastic albatrossen

Albatrossen in de Stille Oceaan voeren hun jongen met plastic afval. Chris Jordan fotografeerde de verbijsterende gevolgen: halfvergane albatrossen, met een kleurrijke plastic maaginhoud die nog jaren voortbestaat. Waar komt dat afval vandaan en waarom eten die vogels het op? Andrea vraagt het op het strand aan etholoog Frans van der Helm.

De Amerikaanse fotograaf Chris Jordan fotografeerde de maaginhoud van dode albatroskuikens op Midway atol, een kleine eilandengroep in de Stille Oceaan. Hij deed niets aan de vogels of de resten: hij voegde niets toe, hij manipuleerde niets en dramatiseerde niets aan de houding van de dode vogel.

Dat leverde tientallen verbijsterende foto’s op van halfvergane dode vogels met bergen fel gekleurd plastic. Dopjes, aanstekers, speelgoed, dobbers, visnetten, tandenborstels: het zit allemaal in die magen. Soms is de vogel al vrijwel vergaan, maar rest nog die maaginhoud: een bergje gekleurde rommel.
 
Hoe komen die vogels nou zo dom om dat plastic op te eten? Het navrante is dat ze dat niet zelf doen, maar dat ze worden gevoerd door hun ouders. Albatrosjongen blijven heel lang op het nest; maandenlang worden ze gevoerd door hun ouders. De volwassen albatrossen eten zelf grote vissen, maar voor hun jongen zoeken ze naar kleine, gekleurde krabbetjes en gekleurde visjes. En die menen ze te zien als ze een dopje tegenkomen. Ze pikken het op, bewaren het in hun krop en geven het op land aan hun jong.

Het jong raakt al snel verzadigd, want zo’n dopje geeft een lekker vol gevoel, en dat blijft zo. Ze hebben geen honger meer, bedelen dus niet meer en verhongeren uiteindelijk.
Andere vogels bedelen wel door en verzamelen een onwaarschijnlijke hoeveelheid plastic in hun maag.
De albatros is nog geen bedreigde soort, maar de sterfte is wel enorm én sterk toegenomen.