Paulien Cornelisse: Vergeten groente

Ik was zo iemand die het fenomeen 'vergeten groente' altijd met nogal veel ironie tegemoet trad. Vergeten groenten, dacht ik, zijn waarschijnlijk vergeten met een reden. Omdat ze bijvoorbeeld vies zijn.

Deze houding begint nu te veranderen en dat komt waarschijnlijk doordat ik een late trendvolger ben. Dat heb ik met alles. Ik heb járen met verve gekotst over het verschijnsel "skinny jeans". Nu iedereen er alweer bijna klaar mee is, heb ik er ineens een.

Zo is het ook met de vergeten groenten. Daar hing voor mij een geur omheen van vrouwen die te actief bezig zijn met het bakken van speltbrood. En die zelf kleren maken voor hun kinderen en die trouwens ook zelf kerstdecoraties maken die er ook nog best leuk uitzien. En die sowieso heel gezond en fris in het leven staan en als ze binnen komen altijd heel blij 'hoihoi!' roepen. Ik neem aan dat ik jaloers ben op zulk soort vrouwen. Die zijn nu allang wakker en bezig met een deeg. Terwijl ik de wekker heb moeten zetten en comateus door het landschap heb moeten rijden. De vrouwen - en jullie weten wie jullie zijn! - hebben natuurlijk ook een moestuin met daarin een schorseneer, een topinamboer slash aardpeer, een oerpompoen en een paleo-aardappel. Met een border van regenboogpenen.

Ik kon hier dus fijn op afgeven tot ik mijn eerste aardpeer zelf at. Want mijn hemel! Een aardpeer is fantastisch! Net een artisjokkenhart, maar dan zonder haartjes!
Overigens twijfel ik nu of die artisjokkensmaak niet toevallig bij de pastinaak hoorde in plaats van bij de aardpeer. Dat ben ik dus even vergeten. Doet er niet toe. Daar zijn het vergeten groenten voor.

Goed, ik ben dus fan. Het afgelopen jaar is het regelmatig voorgekomen dat ik bij het bekijken van een kaart enthousiast heb uitgeroepen: "Ooooo, ze hebben vergeten groenten!" In veel eetcafé's in kleine provinciesteden is de enige vegetarische optie de zogenaamde groente-strudel - bladerdeeg met daarin soepgroente. De groente-strudel is een heel treurig iets. Op het moment dat er dus iets anders aangeboden wordt, een middeleeuwse oerknol bijvoorbeeld, dan neem ik hem meteen.

Het bijkomende voordeel is dit: die vergeten groenten hoeven niet uit Chili of Egypte geïmporteerd te worden. Dus als je ze eet ben je sowieso al een beter mens. Mijn nieuwe hobby is dan ook: vergeten groenten eten en ondertussen superieur om mij heen kijken naar mensen die zo nodig een struisvogelbiefstuk met peultjes willen eten. In dit jaargetijde nota bene! Dat zou dus nooit meer in mij opkomen. Al deze, toch vrij specifieke, gedachten probeer ik over te brengen met een enkele blik.
Laatst had ik weer eens een bord vergeten groenten besteld, met polenta erbij. En nu komt de klapper: waren ze de polenta vergeten.

Luister naar de column: