Oog in oog met de zeehond

Op geen enkele andere plek in Nederland kan je wilde zeehonden van zó dichtbij zien als langs de randen van de Dollard. Het is dan ook niet gek dat onderzoekers van Zeehondencentrum Pieterburen hier al jaren onderzoek doen.

Tienduizenden nieuwsgierige bezoekers komen ieder jaar naar de speciale zeehondenkijkwand in het gebied om naar de gewone zeehonden te kijken. Bij hoog water klauteren de zeehonden het strand aan de voet van de dijk en liggen de zeehonden soms op een kleine dertig meter voor de wand. Van deze afstand hoor je de vettige lijven van de zeehonden kletsen op het zachte slib.

Al jaren wordt hier onderzoek gedaan door de mensen van Zeehondencentrum Pieterburen. Bovenop de dijk staat een bouwkeet van waaruit zij een fantastisch uitzicht hebben op het een na grootste roofdier van ons land (na de grijze zeehond). Twee Spaanse onderzoekers zijn hier de afgelopen jaren tot belangrijke inzichten gekomen, die haaks staan op de denkwijze van voormalig directeur Lenie ’t Hart.

Die inzichten hebben alles te maken met de huilers die decennialang van de Nederlandse stranden werden gehaald. Het idee was dat deze jonge zeehonden op een of andere manier verlaten waren door hun moeder. In het buitenland waren er al twijfels over het weghalen van deze pups, maar mede door het onderzoek van Zeehondencentrum Pieterburen en het in juni van dit jaar gesloten zeehondenakkoord is dat nu ook in Nederland verleden tijd.

De Spaanse onderzoekers zagen vanuit de bouwkeet bij de Dollard met eigen ogen hoe de verlaten pups, die soms ruim een halve dag ‘verlaten’ werden door hun moeder, ondertussen gespeend werden door andere zeehondenmoeders. Sommige moeders speenden wel vier andere pups op hetzelfde moment. Deze en andere observaties werden nauwkeurig bijgehouden en zo ontstond een uniek beeld van zeehonden in Nederland.

Willemijn ontmoet de Spaanse onderzoekers in de bouwkeet, waar de ploeg ineens geconfronteerd wordt met een ander bijzonder fenomeen. Natuurfilmer Tim mag bij zéer hoge uitzondering nog een stapje dichterbij de zeehonden komen. Hij heeft bij laag water, als de zeehonden aan het jagen zijn, zijn schuiltent op het zeehondenstrand neergezet. Hij moet uren wachten op de komst van de zeehonden, maar als het eenmaal zover is zien wij de machtige roofdieren zoals wij ze nog nooit zagen: