Nathalie Baartman: Zorg beter voor de natuur

Op de stoep voor ons huis heeft mijn dochter van tien met wit krijt in grote letters gekalkt: ‘Zorg beter voor de natuur’. De slechte verstaander zou het kunnen lezen als een aanklacht tegen de verwildering in onze voortuin. Die tuin is namelijk een plantaardige kakafonie van korenbloem, klaproos en opkomende calendula. 

Lees hieronder de gehele column

Daar is geen harkje aan te pas gekomen. Geen klaargestoomd plantje van het tuincentrum. Nee, mijn tuintje is een walhalla van openbrekend zaad. En zaad houdt zich niet aan de regels van symmetrie en rechte parallelle lijnen. Daar is het domweg te onstuimig voor. 

Van vlees eten word je dik. Dat staat ook op de stoep geschreven. In koeienletters nog wel. Gebrek aan wetenschappelijke nuance neem ik een kind van tien niet kwalijk. Al was haar derde leus treffender: ‘Het is schandalig. Dieren zijn ook gevoelig.’ Waarheid als een koe. De buurvrouw die alle grassprieten in haar tuin op nagenoeg dezelfde lengte heeft gemaaid, maakte er al een opmerking over: ‘Dus ik mag geen vlees meer eten?’ Ik heb het ongemak weggelachen. ‘Ach ja, kinderen, hè. Een beetje dierenactivisme moet je nooit de kop indrukken. Desondanks steeg plots mijn dorpse aanpassingsvermogen op. Maar euh…vind je het vervelend zo pal naast de deur? Ik wil het wel wegschrobben, hoor. ‘ 

Tegelijkertijd dacht ik: ‘Ach ja. De natuur zelf zal deze taak op zich nemen. Eén regenbui en alle ware woorden spoelen weg.’ Dat dacht ik, ja. Het was 13 mei toen ik dat dacht. Sindsdien heeft het niet meer geregend. Ik herhaal: Niet meer geregend. Niet met bakken uit de hemel. Zonder enige pijpensteel. Geen druppel. Mijn regenton staat met de ziel onder haar arm en rug tegen de muur zich al weken te vervelen van pure leegte. Een Nederlands droogte-record. Je kan dit neerslagtekort feitelijk niet op het conto schrijven van klimaatverandering. Maar toch. Ik krijg een unheimisch gevoel bij het zien van het gras in de bermen dat geel ziet van de dorst. Het baart me zorgen dat het water in mijn mini-vijver, het toevluchtsoord voor drinkende musjes, bijna verdampt is. Ondertussen vullen mensen mega-zwembaden in achtertuinen met schoon drinkwater. Leuk voor de kids, heet dat. Alsof er niets aan de hand is. Alsof drinkwater een onuitputtelijke bron is voor tomeloze consumptie.  

Mijn dochter heeft gelijk. De waarheid heeft haar onschuld ingehaald. Als een bikkelhard feit ligt haar terechte oproep al zessendertig dagen verankerd op straat. Moeder Aarde die ons haar regenbuien onthoudt heeft gesproken: ‘Zorg beter voor de natuur.’