Midas Dekkers over de duif

Eten is de nieuwe godsdienst. Na christendom en islam heerst de gastronomie. Erediensten worden gehouden in restaurants, thuis dient de keuken als kapel. Gebeden zijn te vinden in de Allerhande, in het gebed wordt op de televisie voorgegaan door hogepriesters met malle witte mijters.

Ik hou niet van godsdienst. Tijdens een diner verveel ik me even gauw als vroeger tijdens de mis. Geef mij maar het andere uiteinde van de stofwisseling. Eten kan me gestolen worden, maar voor een goede poep kun je me wakker maken. Poepen is fijn om te doen – dat zachte gevoel van naar buiten glijden – en het schept voldoening. Bij veel mensen stuit deze voorkeur op onbegrip, maar het dierenrijk zit vol grage schijters. Vooral vogels hebben er zin in. Duiven schijten als reigers. Vaak komt er meer uit dan je er in had zien gaan.

Poep heeft zijn slechte naam te wijten aan de hond. Zelfs mij vergaat de lust als ik er een bezig zie. Honden bakken er niks van en toch veel. Je moet er niet aan denken dat honden zouden kunnen vliegen. Helaas nemen duiven die taak voor ze waar. Wat eten betreft mogen het vliegende ratten lijken, qua poepen zijn het vliegende honden. Omdat poep en plas bij duiven tegelijkertijd uit dezelfde opening komen, bombarderen ze je met een tweecomponentenproduct dat door elke hoed of jas bijt. Sterker dan dit zuur brandt alleen de haat die het bombardementsslachtoffer jegens het vijandelijk gevogelte opvat.

Een hoogtepunt bereikt de confrontatie tussen duif en mens op de Dam te Amsterdam. Rondom is geen goot of daklijst veilig; hele puien brokkelen af. Zouden de duiven hun krachten bundelen, dan hadden ze heel het nationaal monument allang tot het maaiveld de grond in gescheten. Helaas is het daar nog niet van gekomen. Het schijnt dat ze eerst hun werk af willen maken in Egypte, waar overmoedige soortgenoten zich al duizenden jaren geleden op de piramiden hebben gevestigd. Het kan nog wel even duren voor ze die helemaal onder het zand hebben. En het is nergens voor nodig. Om de mensen te pesten, kun je het eenvoudiger aanpakken, zoals de duiven aan gene zijde van de Dam bewijzen. Zij lokken een nog erger ongedierte aan: de toerist.

Deze column verscheen eerder in de VARAgids nummer 15.