Midas Dekkers: mannetje van de radio

In den beginne was er de radio. Eén radio hadden we thuis, maar met twee Hilversums. Op de ene Hilversum had je ’s zondags vroeg de keus uit pater of dominee, op de ander uit Weer of Geen Weer. Zo heette het natuurprogramma van Bert Garthoff.

En toen kwam Joost Huijsing en kwamen de Vroege Vogels. Fauna en flora veerden op, jachtopzieners hingen hun geweren aan de wilgen, milieuministers overwogen het voor gezien te houden. Brave burgers werden massaal lid van de natuur. Succes!

Wil je ten onder gaan, heb dan succes. Succesvolle toeristensteden kunnen ervan meepraten. Venetië is door het gewicht van alle bezoekers al onder Amsterdams Peil gezakt. Daar wou Amsterdam niet bij achterblijven. Het resultaat: de Wallen kunnen de Nutella niet meer aan. Musea zijn overvol tot in Den Bosch. Nog nooit hebben zoveel mensen zo weinig van de late Rembrandt of Jeroen Bosch gezien. Het gemor in Berlijn is van verre te horen: Rollkoffer ‘raus!

Zover kwam het nog niet met bos en hei. Maar dezelfde burgemeesters die de toeristen naar de steden hebben gelokt staan handenwrijvend aan de entree van Hoge Veluwe, Deelerwoud, Diemerbos en Brabantse heide. Waar veel mensen komen is veel geld te verdienen. En subsidie af te schaffen. De natuur moet zelf haar broek maar ophouden. Boswachters bakken pannekoeken, night tours worden geboekt, droppings georganiseerd, mountain bikes verhuurd. Op buitenfestivals dreunen wormen en mollen de grond uit. Biesboschboeren worden door natuurbeschermers van hun land verdreven om de schepping van de natuur nog eens dunnetjes over te doen. Waar in de tijd van Joost Huijsing nog koeien werden gemolken melkt men nu de toeristen, pardon, natuurliefhebbers. Maar daarvoor moet je wel een topattractie hebben. Geen probleem. Daar is hij, net op tijd: de visarend. Een vliegende panda, komt dat zien! Die helpt tenminste zelf een handje mee aan zijn bescherming. Zo hoort het in het moderne participatiebos, waar eekhoorns zich voor uw camera vertonen om hun boom te verdienen en roofdieren altijd in slow-motion naar hun prooi grijpen zodra er een natuurfilmploeg aan mooie beelden moet worden geholpen.

Ook aan de thuisblijvers is gedacht. Zij volgen het vogelleven op de webcam. Tot in het intiemste detail. Merkwaardig: als je je buurmeisje op haar slaapkamer begluurt ben je een viezerik maar een koolmees het ei uit haar kont loeren geldt op een of andere manier als een vorm van natuurbescherming. Achtendertig jaar lang is Joost Huijsing in touw geweest om de mensen respect bij te brengen voor Moeder Natuur en nou dit. Hoe in godsnaam moet je respect opbrengen voor een moeder die zich op elk gewenst moment in haar blote reet laat kijken?

‘Heeft zo’n koolmees daar dan last van?’, vraagt Vogelbescherming me terwijl ze de kas opmaakt. Me dunkt. Zonder ons respect voor zijn Moeder maakt uiteindeljk geen mees of mus een schijn van kans. Moeder Natuur is een moordwijf dat zich niet voor eigen onderhoud behoeft te prostitueren. Zij heeft geeneens geen broek om op te houden. Wel draagt ze een verleidelijk rokje, maar dat geeft nog niemand het recht er naar believen onder te kijken.

Is aanzetten tot webcamprostitutie strafbaar? Joost mag het weten. Maar net als je het hem wilt vragen knijpt hij er vantussen. Te laat! Dag Joost!