Mereldagboek – De jongen zijn zelfstandig_04_06_2010

Luca zit vast te broeden. Haar vierde nest zit diep weggestopt in een klimop bij de buren, op vrijwel dezelfde plek waar zeven weken eerder het tweede nest zat. Af en toe komt ze voor een snelle hap bij me langs. Ze drinkt wat, poets haar kleed en duikt weer in de haag weg. Lex staat op wacht, een tak in de hoge berk is zijn vaste stek. Hij zingt wat, houdt de boel in de gaten en neemt nu het voeren van hun twee jongen helemaal voor zijn rekening. Die zijn vrijwel zelfstandig. Ik zie ze regelmatig omdat ze nu goed kunnen vliegen. Zeurend en bedelend zitten ze soms achter Lex aan. Als de gaaien langskomen, jaagt hij die met een enorme vastberadenheid de tuin uit.
Beide vogels hebben hun gereserveerde houding laten varen. Ze kennen me nu goed en komen ’s ochtends bij het keukenraam zitten voor een ontbijtje. Eindelijk heb ik ze waar ik ze hebben wil: ze associëren mijn aanwezigheid en mijn fluittoontje nu met de rozijnen. Als ik in de tuin ben, komen ze vaak langs. Hun angst is weg. Lex begint soms te zingen om mijn aandacht te vangen, maar meestal kiest hij een minder charmante lokroep door alarmerend te gaan tjakken tot hij zijn portie krijgt. Omdat de merels zo vertrouwd geworden zijn, kost het weinig moeite meer ze te fotograferen. Op de foto Luca met een van de jongen, ongeveer 5 dagen geleden.

Het merelpaar in de voortuin, Bruno en Bets, is vrijwel zeker ook aan een nieuw broedsel begonnen, maar ik heb nog niet ontdekt waar het nest zit. De eksters die het eerste broed van Bruno en Bets geplunderd hebben, hebben afgelopen winter en voorjaar hun nest dertig meter verderop in een Amerikaanse eik verder uitgebouwd. Het is een enorme ronde takkenbos geworden. Zij hebben ook jongen natuurlijk. En merelkuiken en –ei staan regelmatig op het menu…

Hay Wijnhoven, 4 juni ’10