Merel Westrik: Gilles 2

Ik denk nog vaak aan haar. Pffff. Er zijn van die dagen.. Aan Gilles. Het babyvosje dat wekenlang bij mij in huis woonde.
Stadsecoloog en vriend Martin Melchers komt in het voorjaar van 2012 met haar aanzetten. Ze is achtergelaten door haar moeder, sterk vermagerd. Martin en zijn vrouw Annik gaan op vakantie. Ik word pleegmoeder. Zo gaat dat dus.
Op mijn hoogglans wit gelakte vloer, vier hoog achter in Amsterdam, zet Gilles haar eerste voorzichtige stappen. Onder de tv zet ik een houten kist met zand, oude lappen en een kruik. Daar kan ze slapen. Verder zet ik overal in huis grote dienbladen met zand, zodat ze daarin kan plassen en poepen. Om de drie uur verwarm ik kittenmelk in de magnetron. En geef mijn babyvos de fles.  
De eerste nacht snap ik meteen waarom Martin en Annik haar Gilles genoemd hebben. Als ik wil gaan slapen en de kleine vos in haar lappen wikkel met kruik, begint ze te gillen. Een hoog, vogelachtig keffend geluid. Uiteindelijk slaap ik twee weken lang iedere avond op de bank met Gilles onder m'n oksel of op m'n buik.  
Mijn huis wordt een vossenburcht. Gilles snapt niets van die dienbladen met zand. Ik verbruik familieverpakkingen keukenrol en schoonmaakmiddel. Als ik thuiskom, zie ik hooi, vogelveren, gele kringen op m'n witte vloer en uit elkaar gerukte kamerplanten. Ik geniet.  
Het blijven geen flesjes melk. Op een dag worden dat eendagskuikens die ik tot grote ontsteltenis van mijn vriend laat ontdooien in de groentela van onze koelkast. Ook krijgt ze soms een stukje kip, eend of konijn en dat trek ik dan aan een touwtje door het huis, zodat ze leert jagen.  
Als Martin en Annik terug zijn van vakantie gaan we haar uitlaten. In een chiwawa-tuigje in het havengebied. Ze snuffelt volgt sporen en rent en wij rennen met haar mee. Met dat jachtinstinct zit het wel goed.  Maar om in het wild te overleven moet Gilles leren prooi te doden. Martin rijdt naar de dierenwinkel en komt terug met twee kleine konijntjes. 'Moest je nou echt twee witte nemen..?', vraag ik.  
En er is nog iets. Gilles moet ons, mensen, niet te aardig gaan vinden. Dan overleeft ze niet. In Amsterdam zit een erkend opvangcentrum voor vogels en vossen. Ik moet afscheid nemen.   Weken later zetten we Gilles uit in een duingebied. Ooit sliep ze op mijn buik. Nu is ze een prachtige sterke schuwe volwassen vos.  
De zomer gaat voorbij, de herfst, de winter. In de lente ziet een groep ruiters een vrouwtjesvos met grote tepels langs een ruiterpad lopen. Eén van de ruiters maakt een foto. Stomtoevallig een kennis van Martin en Annik. En stomtoevallig in het gebied waar we Gilles de vrijheid gaven. Met Annik bestudeer ik de foto’s. We weten het zeker. Het is Gilles. En ze heeft een nest jongen.