Meer merel in 2010

In de zomer van 2001 ontdekte ik bij toeval dat de merels in onze
kleine achtertuin verzot zijn op rozijnen. Ik strooide af en toe een
handje uit op het terras. De merelman die destijds aan het bewind
was, bleek vlot zijn argwaan te verliezen. Afgeleid van de Latijnse
naam voor merel Turdus merula, gaf ik hem de naam Turi en het
vrouwtje noemde ik Meri. Vanaf het begin combineerde ik het rozijnenstrooien
met een gefloten roepje. Volgens Ivan Petrovitsj Pavlov
had ik de vogels nu met succes een ‘geconditioneerde reflex’ aangeleerd.
Op mijn fluittoontje kwamen de merels in blijde verwachting
naar me toe. Ze raakten hun angst en wantrouwen kwijt, deden hun
dagelijkse dingen binnen mijn blikveld.
Ik nam het besluit op te schrijven wat ik meemaakte. Turi en Meri
waren een buitengewoon zachtmoedig stel. Aan hen dank ik het
ontstaan van dit dagboek, vanaf maart 2002. Ik wist niet beter of
alle merels moesten zo zijn en we leefden nog lang en gelukkig. Maar
aan hun regeerperiode kwam een eind. Andere merels vochten zich
in ons kleine tuintje binnen. Zij leerden mij kennen en omgekeerd.
Ik raakte vertrouwd met al die verschillende persoonlijkheden.

Uit het dagboek van Hay Wijnhoven