Marlies Vaz Nunes: De voorbeeldige picknicker

Laat niet als dank voor 't aangenaam verpoozen den eigenaar van 't bosch de schillen en de doozen.

Wie kent niet deze klassieke slagzin, die de ANWB reeds omstreeks 1916 op affiches liet drukken? Ook toen al lieten veel mensen na het picknicken hun afval achter, in plaats van het mee te nemen en het later in een afvalbak te deponeren. Om deze rommelmakers tegemoet te komen, werden er afvalbakken geplaatst bij geliefde picknickplaatsen, maar zelfs dan werd – en wordt – het afval door velen gewoon achtergelaten.

Gelukkig zijn er ook mensen die hun afval gewoon meenemen om later in een afvalbak te gooien. Een insect dat  het voorbeeld van deze voorbeeldige picknicker volgt, is de groene gaasvlieg.

Groene gaasvliegen zijn slanke, ongeveer één à anderhalve centimeter lange, lichtgroene insecten met vier grote gaasachtige vleugels, die van pollen en honingdauw leven. Hun larven zijn rovers en leven voornamelijk van bladluizen, die ze met hun sikkelvormige, holle kaken vastgrijpen en doorboren. Via de holle kaken spuiten ze verteringssappen in de bladluis, die de lichaamsinhoud vloeibaar maken. Vervolgens zuigt de larve via zijn kaken, die hij als rietjes gebruikt, deze vloeistof op. Wat overblijft is een lege huid.  Deze laat de gaasvlieglarve niet achteloos achter (zoals slordige mensen weleens een leeg blikje achterlaten), maar neemt hem keurig mee. Hoe doet hij dat? Hij heeft tenslotte geen zakken en ook geen tas.

De rug van gaasvlieglarven is bedekt met haakvormige haren, en hierop drukken ze de lege huid van de bladluizen vast. Hetzelfde doet hij met de huid van elke volgende bladluis die hij leeg zuigt, zodat de larve zelf meer en meer op een hoopje vuil gaat lijken i.p.v. op een levend insect. En deze vermomming biedt hem dan weer enige bescherming tegen andere roofzuchtige insecten of vogels.