Marjoleine de Vos: Het woord consequentie

Het woord consequentie. Dat lijkt soms wel het belachelijkste woord ter wereld. Neem onze omgang met dieren. We houden ze om van ze te houden, zoals katten en honden en vogeltjes. Sommige komen zo maar bij ons wonen en dan vinden we dat leuk: zag laatst een boek over een man die een liaison had met een koolmees. Die koolmees was echt gezellig in huis, hij zat op de hand van de man als die zat te tekenen, hij at het telefoonboek op, hij speelde met de schelpen. Je wilde meteen ook een koolmees.
Sommige andere dieren komen bij ons wonen en dan wordt het niet zo leuk. Muizen, mieren, ratten. Die noemen we keihard ‘plaagdieren’. In de winkel kun je gif kopen en dat uitstrooien en dan hoeven we verder niet te weten hoe die muizen en ratten sterven.
Maar als muizen gebruikt worden als proefdieren in wetenschappelijke experimenten, zijn we daar erg tegen, ook als ze goed worden behandeld en als het even kan pijnloos gedood.
Er waren runderen in de Oostvaardersplassen die niet genoeg te eten hadden in de winter, zodat een aantal stierf. Daar werd schande van gesproken door dezelfde mensen die het geen probleem vinden om stooflappen te eten van een afgedankte melkkoe  die haar hele leven stil gestaan heeft in een stal en nooit zoals die oerrunderen haar kalf bij zich heeft gehad.
De hond moet binnen zitten tot we met hem uitgaan.
We schreeuwen de hele boel bij elkaar als de koeien niet naar buiten mogen wanneer ze maar willen.
Een wespennest laten we ‘weghalen’zoals we dat rustig noemen.
Een vlinder voeren we suikerwater.
Het is blijkbaar erg moeilijk om zoiets als consequentie te betrachten als het om dieren gaat. Ik meende laatst een steenmarter in huis te hebben, ben er trouwens nog steeds niet zo zeker van of dat niet zo is. Af en toe hoor je iets dat zich tamelijk zwaar, maar rappelings, over het plafond beweegt. ’s Nachts klinkt er gestommel en geluiden alsof ergens aan getrokken wordt. De isolatie denk ik.
Steenmarters zijn beschermd en mogen doen wat ze willen.
Natuurlijk ging ik alles opzoeken over steenmarters. Eerst krijg je heel veel fansites die allemaal foto’s tonen van grootogige schatten in beeldige pelsjasjes die vertellen hoe leuk ze zich gedragen, hoe lief ze bij je slapen overdag, dat ze ’s nachts zo goed muizen kunnen jagen, dat je je best moet doen om een ander leuk plekje voor ze te vinden als je ze om eigenlijk onnaspeurlijke redenen niet in huis zou willen hebben.
Op andere sites zie je systeemplafonds die naar beneden gekomen zijn onder het gewicht van bergen stinkende marteruitwerpselen. Daar staan niet zulke vertederende foto’s bij.
Ik mag het geen plaagdier vinden, die marter. Ik moet ‘m willen beschermen. Maar ik heb liever muizen dan dit zwaarlijvige monster. Dan bestrijd ik die muizen zelf wel.
Terwijl ik dat denk, pak ik voorzichtig in een papieren zakdoekje een spin op en zet hem buiten de deur.