Marion Lont: Vroege Vogels

Vroege Vogels op Wieringen, in dit geval het radioprogramma dat een themauitzending aan Wieringen wijdt. Natuur, dierenleven vogels in het bijzonder. Het zijn kenmerken voor het programma. Kenmerken die passen bij Wieringen met zijn glooiende landschap met lager gelegen kogen waarin veel vogels, vooral de rotganzen zich thuis voelen. De contouren van het oude eiland zijn nog duidelijk zichtbaar, met de wierdijk gemaakt van zeegras als kenmerkendste element. Een eiland voorheen liggend in de Zuiderzee en nu gelegen aan de Waddenzee. Met buurgemeenten van veel jongere leeftijd die zijn ontstaan op ingepolderd land.

Zelf ben ik geen vroege vogel. In mijn nieuwe huis aan de Tjatting in Hippolytushoef, een vogelnaam in het Wieringer dialect voor tureluur, heb ik zelfs verduisterende gordijnen genomen. Het had niet gehoeven, want de zonnestralen zijn niet krachtig genoeg om mij te wekken en ook de Philips Wake-up lamp lukt het niet om mij vroeg wakker te krijgen. Laten we het er maar op houden dat ik meer een nachtvlinder ben.

Wonend in de Tjatting, word je vanzelf omringd door vogels. Alleen al omdat de vogels je via de straatnaambordjes tegemoet komen: Straatnamen die nog meer betekenis krijgen door de kunstwerken van beeldhouwer Theo Mulder. Onlangs werden zijn ‘vogels van allerlei pluimage’ die hij in een kring bijeen heeft gezet onthuld. Om zo symbolisch de nieuwe buurt een boodschap mee te geven: een wens dat veel verschillende mensen zich er prettig en thuis gaan voelen.

Voor mij is Wieringen thuis, ik ben geboren op het eiland, op De Haukes bij de haven waar De Postboot de enige verbindingsmogelijkheid met het vaste land was. Nog steeds zeggen wij dat we óp Wieringen wonen, want dat eilandgevoel is er nog steeds.

Zelfs nu wij door twee Afsluitdijken, de korte en de lange Afsluitdijk, al meer dan 75 jaar met de vaste wal zijn verbonden. Ik ben blij dat deze dijken er zijn, want ik mag graag uitvliegen en toch weer snel op het nest terugkomen. Genietend van overvliegende rotganzen, om met wapperende haren te wandelen of te fietsen langs ’t Wad, om de gezellige sfeer tijdens jaarlijks terugkerende feesten als kermis, Flora- en Visserijdagen en Dorpsfeest Westerland te proeven en mee te beleven. Om één keer per jaar honderd jaar terug in de tijd te gaan door in Wieringer klederdracht met een mooi wit bijzonder bewerkt schortje voor te helpen bij de traditionele Tulendienst. Tulen, hoge witte broodjes, worden écht nergens anders gebakken. Ze zijn echt Wierings zoals ik.

Wieringen zal altijd voor het gevoel en in gedachten Wieringen blijven. Ook als Wieringen opgaat in de fusie van negen gemeenten waartoe de gemeenteraad een aanzet heeft gegeven. Zelfs als het Wieringer randmeer wordt aangelegd zal Wieringen nooit meer een eiland worden. Om het eilandgevoel te beleven, hoeft Wieringen geen écht eiland te zijn.