Marco Arbouw: Te vroeg

Normaal gesproken ben ik de vriendelijkheid zelve. Ik ben zachtaardig, tolerant en sta klaar om willekeurig wie een handje te helpen. Eerlijk: je moet je uiterste best doen om het met me aan de stok te krijgen. Maar voor de zekerheid moet ik benadrukken dat ik hier spreek over normale omstandigheden - en niet over ochtenden.

's Morgens huist er een andere ziel in mijn borst. Ik smijt met deuren, sta scheldend onder de douche, eet tierend mijn muesli (da's nog best
moeilijk) en drink zachtjes grommend mijn koffie. Pas als die zijn heilzame werk heeft verricht valt er een redelijk gesprek met me te voeren.

En dan heb ik het hier nog over normale ochtenden. Ochtenden, dus, waarop ik op een door mijzelf - althans, door een redelijk compromis tussen mijzelf en mijn baas - bepaald tijdstip kan opstaan. Maar er zijn ook ochtenden waarop ik, door welke omstandigheid dan ook, te vroeg wakker word. Op zulke ochtenden komt het niet meer goed.

Als ik van die paar uurtjes slaaptekort al zo van slag raak, hoe is het dan met de vleermuis die ik gisteren zag rondfladderen? Als ik me niet vergis is die twee maanden te vroeg uit zijn winterslaap ontwaakt. Zo'n beest moet een massief ochtendhumeur hebben. En als hij erachter komt dat er in januari nog niets te eten valt, is de boot helemaal aan.

Mijn vleermuis staat niet alleen. Elke week wordt de fenolijn volgekletst met meldingen van dieren die te vroeg uit hun winterslaap zijn gewekt. De komende weken verwacht ik berichten over ziedende korenwolven, prikkelbare egels en kikkertjes die groen van ergernis uit hun boerensloot kruipen. Over de stekende insecten heb ik het dan nog niet eens gehad.

Iedereen die wel eens een ochtendhumeur heeft gehad, begrijpt dat die beesten zodra ze wakker worden op zoek gaan naar iemand om hun woede op te koelen. En wie is er nu een dankbaarder slachtoffer dan de natuurliefhebber? Zo'n zachtaardige, tolerante en hulpvaardige Vroege Vogels-luisteraar? Als ik een woedende wesp was, of een korzelige horzel, zou ik het wel weten.

Mijn besluit staat dan ook vast: de komende weken laat ik me in de natuur niet zien. Niet alleen is dat beter voor mijn veiligheid, ook kan ik op zondagochtenden gewoon in mijn warme nest blijven liggen, met de radio zachtjes aan. Mijn humeur zal er met sprongen op vooruit gaan.