Maarten 't Hart: Dan komt er een roep

Mij bereikte een noodkreet. "Bij ons in de tuin," aldus een bevriende cardioloog, "is een pauw aan komen lopen. Steeds gaat 'ie op ons rieten dak zitten en zoekt dan tussen de stengels naar beestjes. Daarmee onze dakbedekking kapotmakend. Zou jij 'm niet willen overnemen?"

"Ik een pauw?"

Ik keek op internet wat er nodig was om een pauw te houden. Een grote tuin met hoge bomen, las ik. Welnu een grote tuin met hoge bomen heb ik, dus ik kon 'm hebben. Maar ja een pauw, waar toe?

Toen dacht ik, Richard Wagner had twee pauwen in de tuin van zijn villa Wahnfried lopen en de Amerikaanse schrijfster Flannery O'Connor schrijft zo enorm leuk over haar pauwen. Met een pauw treed ik in hun voetspoor. Ik reisde naar de sierboerderij waar hij aan was komen lopen. Hij? Nee, het was duidelijk een zij. Een vrouwtje, en vrouwtjes pauwen schreeuwen niet, dat was een groot voordeel. Zij liep vredig tussen de kippen. Haar cardiologische baas had er eigenlijk al spijt van dat hij haar aan mij wilde overdoen. "Je kunt haar toch niet vangen", zei hij.

Nu kan ik erg weinig, maar in één ding ben ik heel goed: dieren vangen. Baat een mens totaal niet, want er valt gewoonlijk niet veel te vangen, maar het is een sluimerend vermogen dat soms van pas komt. Vogels pak ik moeiteloos uit de lucht, vissen ving ik als kind al zonder hengel of dobber zomaar uit de Vliet. Ratten? Ik grijp ze alsof  ’t slakken zijn. Terwijl baas en bazin stomverbaasd toekeken liep ik rustig op de pauw af en pakte haar. Vrouwtjes schreeuwen niet, maar toen schreeuwde ze wel. Wat een geluid! 't Klonk als de bazuin van het laatste oordeel.

Sindsdien woont ze alweer twee maanden bij me. Het meest verbazingwekkende van zo’n pauw is dat ze voortreffelijk kan vliegen en dus de hele wijde wereld aan haar voeten heeft liggen maar toch geen enkele neiging vertoont om zelfs maar een piepklein uitstapje te maken. Ik heb een zo’n abri-tje, zo’n bushokje voor haar gemaakt waar ze onder kan staan als het regent, maar ook als het droog is staat ze daar vrijwel de hele dag relaxed te wachten. Busje komt zo, zeg ik dan tegen haar en dan kijkt ze me vol verwachting aan en buigt ze haar lange nek alsof ze een slang is en dan lijkt het wel alsof ze me begrijpt.

Laatst had ik hier een huisschilder met verstand van pauwen. Ik sprak hem m’n verbazing erover uit dat zo’n pauw zo ongelofelijk honkvast is. "Wacht maar," zei die man, "wacht maar. Ze lijken honkvast maar op een dag gaat zo’n vrouwtje ervandoor. Want dan komt er een roep...." Er kwam iets dromelijks in zijn ogen en zacht herhaalde hij een paar maal: "...dan komt er een roep, dan komt er een roep...." Van wie die roep zou komen kon de huisschilder mij niet zeggen. Een mannetjes pauw?

Laatst kwam ik een meisje tegen dat ik buitengewoon leuk vond en ik vertelde haar over mijn pauw. En ze zei: "Ik kan de roep van een mannetjespauw nadoen." Midden in een zaal vol etende mensen schoot ze uit. Lam geslagen van schrik zat iedereen recht overeind, ik was meteen verliefd. En wacht sindsdien op die roep.
 
Mij leek het,wilde ik voorkomen dat mijn vrouwtje ervandoor zou gaan, maar het beste om aan internet dating te doen. Op E-Bay zocht ik naar een mannetjespauw en ik vond ze overal aangeboden. Steeds voor 20 euro per stuk. Maar al die pauwaanbidders weten niet hoe je het woord mannetje spelt, ze spellen het met 1 n, ze spellen manetje. En ja, een manetje wil ik niet voor mijn vrouwtje, ik wil een mannetje. Misschien is er een luisteraar die een mannetjes pauw overheeft die hij graag kwijt wil en mij voor zo’n 20 euro wel wil overdoen.

Oh oh oh, dat liefdesverlangen, soms denk je ik ben te oud, 't is over, maar nee, dan komt er een roep, dan komt er een roep....

Maarten 't Hart (c)
29 juli 2007