Lydia Rood: Rust, visser, rust!

Misschien moet ik het meteen maar bekennen, al is het een beetje heiligschennis op deze dag van groene vrede: ik ben een roofdier. Ik heb dieren gedood om ze op te eten. Ik hou mezelf in stand ten koste van andere soorten. Ik eet geregeld een bijna uitgestorven vis. Het vlees op mijn bord is, toen het nog leefde, gevoederd met regenwoudverslindende soja. Eigenlijk eet ik vijf keer per week een stukje groene aarde op. En de zesde dag eet ik kweekvis uit een betonnen bak, maar daar worden we beiden niet gelukkig van, die kweekvis niet en ik niet.

En dan nog maar meteen een bekentenis, een die nóg pijnlijker is in dit land waar mensen met hun hond slapen en per leven minstens één konijn doodknuffelen.
Ik ben niet van de zielige zeehondjes. Misschien hou ik wel helemaal niet van dieren. Niet op de manier van de mensen die treuren om de Emmer olifant, die niet meer op zijn poten kon staan en in een greppel lazerde, waarna hij moest worden afgemaakt. Schande? Dat is maar zeer betrekkelijk. In Afrika worden olifanten bij honderden afgeschoten, omdat ze het land kaalvreten en oogsten vertrappen.
Dat is het dilemma, toch? Voor welke soort kies je? Dierenliefhebbers zeggen vaak dat ze meer van dieren houden dan van mensen. Misschien moesten ze die liefde eens in hun uiterste consequentie doordenken. Afrika aan de olifanten?

En dan die dierenbeschermers! Red de walvis, red de korenwolf, red de zeehond... Waarom eigenlijk? Als die soorten het van de mens verliezen, is dat misschien hun eigen stomme schuld. Niet op tijd mee geëvolueerd. Voor u boos wordt: kikkers en reigers waren bijna uitgestorven in Nederland. Nu struikel je erover. Waarom? Omdat ze zich hebben aangepast aan het verstedelijkt milieu. Het kán wel!
Maar we kunnen beter, als soort, niet ons eigen nest bevuilen. We moeten onze jongen beschermen tegen uitsterven. Even geen paling eten, zodat er over tien jaar nog te smikkelen valt.
Dat is het fijne van Greenpeace: dat zijn geen huilerige dierenvrienden. Bij Greenpeace wordt nuchter nagedacht. Indianen zijn het, die ons leren hoe we nog een beetje aarde kunnen overhouden. Voor eigen gebruik, wel te verstaan.

Ik ben een evolutionist, geen aanhanger van het bijbels rentmeesterschap. Natuurlijk is de mens niet boven het dier gesteld - wij zíjn een dier. En als wij straks het loodje leggen omdat we slordig zijn geweest met kernsplitsing - pech! Dan nemen de kakkerlakken het toch lekker over! Wie weet wat daar nog voor moois uit komt.
Alles vloeit immers. Om met Lucebert te spreken:

onder wolken vogels varen
onder golven vliegen vissen
maar daartussen rust de visser

golven worden hoge wolken
wolken worden hoge golven
maar daartussen rust de visser

(Visser van Ma Yuan, Lucebert, 1953)

Ja, visser, rust maar even.