Louis Pals: Mobbing

Zestig hectare groen, heide, bomen en planten. Dat is mijn werkterrein. Eerlijk is eerlijk. Er lopen af en toe ook wat mannetjes en vrouwtjes rond. Om te oefenen.

Zo ook op die lentezaterdag enkele jaren geleden. De plaatselijke boswachters waren aanwezig om hun jaarlijkse verplichte oefeningen te doen. De zon nodigde mij uit om regelmatig buiten een neus te halen. Geen frisse uiteraard. Voor de hoofdingang op het hekwerk zat een buizerd. Op één poot. De andere hing zorgelijk naar beneden. Zijn blik was onveranderd trots en arrogant. Zoals ik ze graag zie.

De poot en het feit dat mijn lievelingsdier niet direct gepast op mijn verschijning reageerde verontrustte mij. Er was iets aan de hand met een van de drie vaste bezoekers van ons luchtruim. Zoals gebruikelijk bij de Politieacademie was er ruimschoots kennis aanwezig om mogelijk hulp te bieden. Een van de boswachters gaf me de naam van een roofvogelkenner uit het nabije dorp. Deze vogelexpert die zich onder andere bezig hield met de jaarlijkse roofvogeltellingen kreeg ik aan de telefoon.

Wat die kenner me in het twee uur durende gesprek allemaal vertelde! Het was ongelofelijk interessant en informatief. Wellicht waren we beiden bewust van de wederzijdse liefde voor roofvogels. Het kwam erop neer dat mijn idee om de gewonde vogel te vangen en te verzorgen niet de beste optie was. Hij vertelde me over ‘mobbing.’ Het pesten van de buizerd door kraaien. Kraaien vind ik ook erg sympathiek maar ze moeten mijn buizerds wel met rust laten. Terwijl ik zo een vogellesje kreeg vloog de buizerd met het hangpootje weg. Minder elegant dan gebruikelijk. Maar hij vloog.

Deze week bij de wandeling over de heide zag ik mijn drie topvliegers elkaar wat pesten. Met zes gezonde pootjes. Het nest is inmiddels gigantisch groot geworden. Ik denk dat ik er zelf wel in kan slapen. Alleen dat eten dat ze aanvoeren! Vriendelijk aangeboden maar ik bedank ervoor. Bedankt buizerd!