Louis Pals: Apologie Charadriiformes deel 2

Grote meeuwen, kleine meeuwen, middelgrote meeuwen met wat voor kleur van ogen dan ook hebben honger, hebben te veel gegeten, te weinig gegeten, hebben diarree of obstipatie.

Meeuwenkinderen vragen aan hun moeder waar pappa is gebleven en waarop moeder meeuw haar kinderen verteld dat ze dat later precies zal vertellen als ze wat ouder zijn. Natuurlijk wil ze hun jeugd niet verpesten door te vertellen over het wrede einde van hun geliefde gezinshoofd aan een achtergelaten vishaak. Of waarom hun jongste broertje bij het vliegveld is aangevallen door een Amerikaanse woestijnbuizerd.

Wanneer is trouwens de jacht open op de meeuw? Alle dieren hebben vastgestelde tijden waarop er gejaagd kan worden. De konijnen, de hazen en de reeën. De houtduif en de snip. Zelfs in de jacht wordt er niet gesproken over de meeuw. De hoogpoot, de laagpoot, de zwarte poot en de witte poot, de meeuwen worden niet op hun waarde geschat. Stormvogels zoals de Albatros, die door hun vaak enorme afmeting, worden vernoemd zijn dan weer geen meeuwen. Is er al eens een liedje vernoemd naar een reuzenzwartkopmeeuw, een dwergwitkopmeeuw? “Daar was laatst een meeuwtje loos, die wou gaan ………”! Of “Ik zag twee meeuwen, om boter schreeuwen. Oh dat was een wonder”. Zijn er motorclubs die zich ‘de Mexicaanse meeuwen’ noemen?
Zijn er voetballers die tegen hun vrienden vertellen ze aanstaande zaterdag moeten spelen tegen het tweede elftal van ‘Ivoormeeuwen’?
“Uit tegen Ivoormeeuwen, altijd lastig”!
Hoe leuk zou het zijn als er in de scholen winteroverlevingsplannen voor de zwartoogmeeuw zouden worden georganiseerd en het maken van zwartoogmeeuwennestkastjes. De meeuwen zouden er waarschijnlijk niet in gaan maar het is het gebaar dat telt. Bekende ornithologen zoals Toon Hermans bespreken allerhande bekende of minder bekende vogels maar er worden geen bruinkopmeeuwen of zwartsnavelmeeuwen genoemd en geïmiteerd. Nogmaals beste lezers, de blauwe meeuw is een levend wezen waar best een plezierjacht naar genoemd mag worden.
‘Sinji Galeb’ of in het Nederlands ‘blauwe meeuw’ was een tv serie uit 1953  met als hoofdpersoon een Joegoslavische tiener met een zeilschip genaamd ‘Sinji Galeb’.
Het was zoiets als ‘de Kameleon’ maar dan anders.
Toen ik nog klein was en nog geen Apologie studeerde haalde ik ‘Sinji Galeb’ en ‘de kinderen van de Zoutkreek’ altijd door elkaar. Achteraf besef ik dat het begin van beide tv series daar iets mee had te maken. Het begon immers in beide gevallen met zee, strand en heel veel meeuwen. Volgens mij werd er in beide kinderprogramma’s gebruik gemaakt van een Scandinavische taal.
Witte, zwarte en grijzen, met of zonder gele poten, witte of zwarte ogen en een witte of zwarte kop.
Met of zonder onuitspreekbare naamsoort.

De kinderen van de Zoutkreek Van Astrid Lindgren kent u toch wel?
“Tjörven, witte wo”? Met Bootsman de Sint bernardhond, Pelle, lekker ding Malin en Melker de onhandige schrijver.
De Franklinmeeuw, de dolfijnmeeuw en de prairiemeeuw, allemaal verdienen ze het respect en de aandacht dat elk levend wezen verdient.
De op te richten meeuwenorganisatie met als naam ‘De Meeuw’ zou dan Rutger Hauer en Monique van de Ven benoemen als ereleden voor hun verdienste bij het redden van een gewonde meeuw.