Louis Pals: Apologie Charadriiformes deel 1

Kalmthout, een werelddorp in de Kempen, is de perfecte plaats voor het uitlaten van honden. Slechts enkele meters lopen vanaf mijnen stulp bevind ik mij in een oase van rust, weilanden, loofbomen, koeien, schapen, boeren, boerinnen, boerenzonen, Massey-Fergusons tractoren en schapen.
Een vlucht regenwulpen stijgt op vanaf de Kalmthoutse Heide op weg naar warmere landen.

Een vlucht wilde grijze ganzen vliegt in V-formatie richting Brussel, of in ieder geval in Zuidelijke richting. De buizerd, mijn buizerd inmiddels, zit op een versleten weipaaltje en knikt naar mij. De kraaien laten het hierbij.
Carandache, de grootste dekram van de Noorderkempen staat wat na te hijgen. Waarschijnlijk heeft hij te veel gegeten en gedronken.
De winterneerslag heeft het krijt van de ooien afgespoeld dus zal onze dekram van dienst alles opnieuw moeten kleuren.

Zijn we niets of niemand vergeten? Wie bezorgt mij dan in het midden van de Kempen het strand en zeegevoel? De Charadriiformes, oftewel de meeuwen, worden nooit vernoemd, gelouterd of geprezen. De witkop, de zwartkop, de grijskop, de kleine burgemeester, de grote burgemeester, allemaal soorten meeuwen die worden gezien als het kampvolk van de fauna.
Zijn er kinderen die een afgerichte meeuw willen, of een meeuwensticker op hun boekentas? Zijn er speciale meeuwenclubs, wordt er geld ingezameld om de meeuwen eens te verrassen? De grote en de kleine kok- en zilvermeeuw en al hun soortgenoten worden gezien als parasieten en bewoners van vuilnisbelten. De enige besproken meeuwengrootheid zijn de uitwerpselen.
De mantelmeeuw en de geelpootmeeuw. Van witoog tot zwartkop. Ze worden gezien en verzwegen gelijk rijke Nederlanders in Kalmthout.
De reuzedwergmeeuw, die overigens normale afmetingen heeft, wordt net als zijn 120 soortgenoten niet aangezien als een diertje met twee oogjes, een hartje, soms bang, soms zin hebbend om te spelen.

Meeuwenmoeders hebben ook kleintjes waar ze gek van zijn (of worden) en waar ze voor willen zorgen. Meeuwen, met of zonder witte ogen en zwarte kop, willen ook dat hun partner gelukkig is, waar ze ook trots op zijn als hij weer eens met een vette vis aankomt vliegen. Voor de Kamtjakameeuw net zo goed als de Beringmeeuw wil ik hun aanwezigheid volgens de wetenschap ‘de Apologie’ in een beter daglicht voorstellen. Voor een blinde hondenuitlater, of een blinde boer die voorzichtig de maïs aan het maaien is moet het echt fantastisch zijn. De gezonde boslucht van de Kempen, de aanwezigheid van hun eigen vertrouwde dikbilstieren en het geluid van de krijsende kop, kok, Chinese of Californische meeuw.

Heef er al iemand een boek geschreven over meeuwen, heeft er al iemand een eindwerk gemaakt op school over meeuwen? Papegaaien kunnen praten, kanaries kunnen mooi fluiten maar wie wil een weet ik veel welke kleur kop of poten meeuw die op zijn schouder komt zitten.
Piet Piraat in ieder geval niet.
De blinde boer op zijn Massey-Ferguson tractor die de Kempische zand en kleigrond heel zachtjes en heel voorzichtig aan het ploegen is waant zich op een trawler op de wilde Noordzee met een horde Romameeuwen achter zich aan die proberen te profiteren van de haringvangst met het sleepnet.
Meeuwen hebben ook kraaloogjes waar ze lief, ondeugend, boos, verliefd, geil en droevig door kunnen kijken.