Lies Visschedijk: Steenhommels

Terwijl ik dit schrijf zit ik met mijn kont op zeker 100 steenhommels. Naar beider tevredenheid overigens. Onder het stoepje bij de voordeur zit namelijk een hommelnest. In maart al zag ik de koningin naarstig in en uit vliegen. En nu zijn haar kinderen aan de beurt. Kruiwagens met stuifmeel worden er aangeleverd. Tot laat in de avond wordt er gewerkt.

De afgelopen weken was het nogal druk op mijn stoepje. Huilende mensen, pannen soep, bossen bloemen, lege afhaalverpakkingen. Dit alles bezette mijn stoep bijna de hele dag.

Tussen het condoleren door kon ik mijn ogen niet van de ingang van het nest afhouden. Keer op keer vlogen de werksters slalommend langs fietswieltjes, benen, speelgoed, glazen wijn en kopjes koffie. Een mens heeft de rare gewoonte om bij de grote dingen des levens zichzelf af te leiden met kleine zaken. En daarom bleef ik maar naar die hommels kijken. Ik vond het zo zielig voor die hommels, dat ze nu helemaal niet meer snapten hoe ze naar huis moesten. En dat ze minutenlang heen en weer vlogen. Soms vonden ze de ingang. En soms vlogen ze ook weer weg.

Ik was niet de enige die keek. In de loop van de week zag ik mijn vaders ogen steeds vaker naar beneden afdwalen. ‘Oh, die hommels hebben het nu zo moeilijk he?’, hoorde ik hem zeggen. En na een korte stilte. ‘Zullen we stickers bij de ingang plakken met een pijl. Dat scheelt ze zoveel zoeken.’

Het is er niet van gekomen en het hoefde gelukkig ook niet. De rust is weer wat teruggekeerd en nu wordt er recht op de ingang afgevlogen. Toch kijk ik maar steeds naar die hommels. Het is een raar idee dat deze diertjes, wier leven maar een ogenblik duurt, mijn man hebben overleefd. Net zoals de merel, die al maanden in de straat met een rare tongval ‘waar blijf je nou?’ fluit. En het echtpaar heggenmussen achter de schuur. Alles gaat gewoon door.

Eigenlijk zijn we allemaal als die donzige hommels. Ons leven is zo kort, we vliegen maar door, we werken maar door en we kruipen bij elkaar. We voeren de larfjes, we poetsen onze antennes en soms kunnen we ons huis even niet meer vinden.